افسردگی یکی از اختلالت روانی قابل درمان است. بین 0 تا 90 درصد مبتلایان به افسردگی کاملا درمان می شوند، اگرچه تمام بیماران با دریافت درمان علائمشان بهبود می یابد.
قبل از تشخیص یا درمان نیاز است که افراد از لحاظ جسمی مورد آزمایش قرار بگیرند تا مطمئن شوند که علائمی که دارند بابت بیماری های جسمی نیست. در برخی موارد، آزمایش خون انجام می شود تا فرد دچار اختلال تیروئید یا مواردی مشابه نباشد. بررسی هایی نیز در رابطه با سابقه ی پزشکی و خانوادگی، عوامل فرهنگی و محیطی انجام می شود تا نهایتا به تشخیص صحیح بیانجامد . پس از تشخیص بیماری افسردگی، درمان های زیر انجام می شود :
1-دارو درمانی : داروهای ضد افسردگی می توانند در عملکرد شیمیایی مغز موثر باشند . این داروها مسکن های موقتی نیستند . این داروها اعتیاد آور نیستند .به طور عمومی این داروها هیچ تاثیر مهیجی بر افرادی که دچار افسردگی نیستند ندارند.
داروهای ضد افسردگی ممکن است در هفته ی اول و دوم استفاده اثر داشته باشند اما برای بهبود کامل علائم حداقل 2 تا 3 ماه استفاده از این داروها لازم است. اگر بیماران بعد از دو هفته احساس بهبودی نداشته باشند، روانپزشک دوز دارو و یا نوع دارو را تغییر می دهد . بسیار مهم است که در صورت عدم احساس بهبودی و یا هر گونه عوارض جانبی روانپزشک خود را مطلع کنید .
معمولا توصیه می شود که حتی پس از بهبودی کامل بیماران برای 6 ماه و یا بیشتر مصرف دارو ها را ادامه دهند . این موضوع کمک می کند که افراد در آینده ریسک کمتری برای بازگشت بیماری داشته باشند .
2-روان درمانی : روان درمانی گاهی اوقات به تنهایی برای افسردگی های خفیف استفاده می شود، اما در افسردگی های متوسط تا حاد این روش در کنار دارو درمانی مورد استفاده قرار می گیرد . درمان شناختی-رفتاری یا ذر اصطلاح علمی (CBT ) می تواند در درمان افسردگی موثر باشد. CBT نوعی از درمان است که بیشتر بر روی زمان حال و حل مسائل تمرکز دارد. CBT به افراد کمک می کند تا افکار مزاحم را از خود دور کرده و روش رفتار و فکر کردن خود را تغییر دهند.
روان درمانی ممکن است فردی یا گروهی باشد. گروه درمانی برای افرادی که معضل مشابهی دارند استفاده می شود.
بسته به میزان افسردگی، درمان می تواند هفته های کوتاه و یا طولانی به طول بیانجامد اما به طور میانگین درمان افسردگی 10 تا 15 جلسه زمان می برد.
3-تکانه درمانی با شوک الکتریکی (ECT ) : این روش درمانی به طور متداول برای افسردگی های حاد و اختلال شخصیت دوقطبی استفاده می شود. این روش در بیمارانی استفاده می شود که به روش های درمانی دیگر پاسخ نداده اند. در این روش شوک الکتریکی مختصری به مغز بیمار وارد می شود. این در حالی است که بیمار بیهوش باشد. این شوک دو تا سه بار در هفته و به طور کلی 6 تا 12 بار روی بیمار انجام می شود. ECT از سال 1940 و پس از سال ها تحقیق و بررسی برای درمان بیماری های حاد روانی مورد استفاده قرار گرفت. در این روش درمانی یک تیم پزشکی اعم از روانپزشک، متخصص بی هوشی و پرستاران دخیل هستند.
نظر همراهان رسا در
مورد مشاوره افسردگی