به طور کلی عوامل خطرزا در متاستاز احشایی “visceral metastases” در بیماران مبتلا به سرطان پروستات (PCa) مشخص نیست. هدف از این مطالعه بررسی عوامل خطرزا در ایجاد متاستاز احشایی و تشخیص و تأثیر این عوامل خطرزا در بقای بیماران مبتلا به PCA متاستاتیک احشایی است.
فهرست مطالب
روش‌های تشخیصی متاستاز ویسرال
بیماران مبتلا به متاستاز احشایی در زمان تشخیص PCA با استفاده از اطلاعات نظارتی، اپیدمیولوژی “Epidemiology” و نتایج نهایی (SEER) شناسایی می‌شوند. داده‌های توزیع متاستاتیک احشایی برای کبد، ریه و مغز ارائه شده است. بقای کلی (OS) با استفاده از روش Kaplan-Meier محاسبه می‌گردد. مدل‌های چند متغیره لجستیک “Multivariable logistic” و رگرسیون کاکس “Cox regression models” به منظور شناسایی عوامل خطرزا و تجزیه و تحلیل نتایج بقا انجام شده است.
یافته‌های مشخص از تحقیقات درباره متاستاز ویسرال
در مجموع 13.092 بیمار واجد شرایط با مرحله IV PCA از پایگاه داده SEER شناسایی شدند. در مجموع 598 بیمار در تشخیص متاستازهای احشایی قرار گرفتند. در تجزیه و تحلیل‌های چند متغیره، بیماران مبتلا به PSA> 80 ng / mL 1.545 خطر ابتلا به متاستاز احشایی برابری در مقایسه با بیماران PSA <20 ng / ml داشتند (P <0.001). وجود متاستاز استخوان و متاستازهای غدد لنفاوی (LN) به عنوان عوامل خطرزای متاستاز احشایی در بیماران مرحله IV PCA نشان داده شده است. بیماران دارای دو یا سه سایت متاستاتیک در مقایسه با بیماران دارای یک سایت متاستاتیک، 604 برابر خطر ابتلا به OS کوتاه‌تر داشتند (05/0> P) و همچنین در بیماران مبتلا به متاستاز احشایی و متاستازهای احشایی استخوان، 1.410 برابر خطر ابتلا به OS کوتاه‌تر در مقایسه با بیماران مبتلا به متاستاز احشایی تنها (P <0.05) بیشتر بود. سن بزرگتر یا مساوی 70 سال در مقایسه با افراد با سن کمتر از 70 سال، 1.621 برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به OS کوتاه‌تر قرار دارند (P <0.05). مرحله T4 در مقایسه با افرادی که مرحله T1 داشتند، 1.476 برابر خطر بیشتری برای OS کوتاه‌تر دارند (P <0.05).
نتیجه گیری تحقیقات تشخیصی درباره متاستاز ویسرال
میزان بروز بیماری در بیماران مبتلا به متاستاز احشایی، در مرحله IV PCA تشخیص افزایش یافت. PSA بیش از 80 نانوگرم در میلی لیتر، وجود متاستاز استخوان و متاستاز LN از عوامل خطرزای مرتبط با میزان بالاتر رشد متاستازهای احشایی در بیماران مرحله IV PCA بود. وجود متاستازهای احشایی مخصوصا متاستازهای احشایی استخوان، دو یا سه سایت، سن بالای 70 سال و مرحله T4 نمایان‌گر عوامل پیش آگاهی بر نتایج بقا در بیماران مبتلا به PCA متاستاتیک احشایی است.
اطلاعات کلی درباره متاستاز ویسرال
انتظار می‌رود که سرطان پروستات (PCa) ٪19 موارد تومور جدید و 8٪ مرگ سرطانی در مردان ایالات متحده را تشکیل دهد. الگوی متاستاتیک معمولی از جمله غدد لنفاوی (LN) و متاستازهای استخوانی به طور جامع مورد مطالعه قرار گرفته است. با این حال توجه کمی به عوامل خطر و پیش آگاهی متاستازهای غیرمعمول از جمله متاستازهای کبدی، مغزی و ریوی در بیماران مرحله IV PCA معطوف شده است. مطالعات قبلی انجام شده در این حوزه گزارش کرده‌اند که درگیری احشایی در PCa ممکن است با نتایج عدم بقا ارتباط داشته باشد. برآورد جمعیت پایه از بروز و پیش آگاهی متاستازهای احشایی در تشخیص PCa خالی است. عوامل خطرزا در ابتلا به متاستاز احشایی و تأثیر این عوامل خطرزا در بقای بیماران مبتلا به مرحله IV PCA در این مطالعه بررسی شده است.
بیماران مورد مطالعه در تحقیقات حوزه متاستاز ویسرال
بیمارانی با سن تأیید شده و بیماری فعال که از سال 2010 تا 2015 تشخیص داده شده‌اند و دارای PCA اولیه و مرحله IV در پایگاه داده SEER هستند. تشخیص PCa به عنوان آدنوکارسینوم “adenocarcinoma” (NOS ، 8140.3) از نظر آسیب‌شناسی تأیید شد. بیماران مبتلا به سرطان در محل اولیه بیماری در این مطالعه گنجانده نشده‌اند. بیمارانی که عدم وجود یا وجود متاستازهای احشایی در هنگام تشخیص آن‌ها مشخص نبود، از مطالعه خارج شدند. پس از آن بیمارانی که در کالبد شکافی یا از طریق صدور گواهینامه مرگ تشخیص داده شدند و همچنین بیمارانی که پیگیری ناشناخته، درجه، مرحله T، مرحله N، مرحله M داشتند، نیز حذف شدند.
تحلیل آماری در مورد متاستاز ویسرال
مشخصات دموگرافیک و مشخصات بالینی در بین گروه‌های متاستاتیک احشایی با استفاده از آزمون‌های مشخص مقایسه شد. روابط بین PSA و متاستازهای احشایی با ساخت قطعات صاف کننده بررسی شد. از مدل رگرسیون خطی دو قطعه‌ای برای انجام اثر آستانه PSA بر متاستازهای احشایی با توجه به نمودار صاف‌سازی استفاده شد. به منظور تعیین عوامل خطر همراه با وجود متاستازهای احشایی در هنگام تشخیص، از رگرسیون لجستیک چند متغیره استفاده شد. رگرسیون کاکس چند متغیره برای شناسایی متغیرهای مرتبط با بقای کلی (OS) و بقا described خاص سرطان (CSS) و با استفاده از همان متغیرهای مدل رگرسیون لجستیک که در اینجا توضیح داده شده است، انجام شد. برآورد بقا با استفاده از روش Kaplan-Meier به دست آمد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار R انجام شد. P <0.05 دو طرفه به معنی اهمیت آماری در نظر گرفته شد.
PSA بیش از 80 نانوگرم در میلی لیتر با خطر بالاتر ابتلا به متاستاز احشایی در هنگام تشخیص همراه بود.
رابطه غیر خطی بین PSA و متاستازهای احشایی مشخص شد. به طور کلی خطر متاستاز احشایی با افزایش مقدار PSA افزایش یافت. هنگامی که مقدار PSA به پنج گروه شامل نانوگرم‌های محتلف در میلی لیتر تقسیم شد، خطر ایجاد متاستازهای احشایی همراه با افزایش مقدار PSA متفاوت بود. بدیهی بود که با افزایش مقدار PSA در بیماران با مقدار PSA> 80 نانوگرم در میلی لیتر، خطر متاستاز احشایی به طرز چشمگیری افزایش یافت. اثر PSA> 80 ng / mL پس از تنظیم برای مخلوط کننده‌های بالقوه مرتبط با متاستاز احشایی از جمله مرحله T، درجه، متاستاز استخوان، سن، مرحله N و جراحی تأیید شد. در این مطالعه PSA> 80 ng / mL یک عامل خطر مستقل به منظور پیش بینی خطر بالاتر متاستاز احشایی در تشخیص در بیماران مبتلا به مرحله IV PCA بود. بیماران مبتلا به PSA> 80 ng / mL 1.545 خطر ابتلا به متاستاز احشایی برابری در مقایسه با بیماران PSA <20 ng / mL داشتند (P <0.001).
عوامل خطرزا در ابتلا به متاستاز احشایی در هنگام تشخیص
به منظور بررسی عوامل خطرزای متاستاز احشایی در تشخیص PCa از تحلیل رگرسیون لجستیک چند متغیره در میان بیماران استفاده شد. به طور کلی متاستاز استخوان، PSA> 80 ng / mL و متاستاز LN به طور معناداری با احتمال بیشتری در تشخیص متاستاز احشایی ارتباط داشتند. با این حال بیماران تحت عمل جراحی با احتمال قابل توجهی، کمتر از متاستاز احشایی در تشخیص ارتباط داشتند.
تحلیل بقای افراد مبتلا به متاستاز ویسرال
میانگین OS 21 ماه بود و میانگین CSS 25 ماه بود. طبقه‌بندی بیماران متاستاتیک احشایی با توجه به سایت‌های متاستاتیک، سیستم متوسط و CSS مربوطه 16 و 16 ماه با متاستاز مغزی، 16 و 17 ماه با متاستاز کبدی، 32 و 37 ماه با متاستاز ریوی و 12 و 14 ماه با حداقل دو سایت‌های متاستاز به شکل‌های مختلف بروز می‌کنند.
پس از طبقه بندی بیماران متاستاتیک احشایی با توجه به تعداد سایت‌های متاستاتیک درگیر، بیماران دارای یک سایت درگیر از OS و CSS به طور قابل توجهی طولانی‌تر از بیماران دارای دو یا سه سایت متاستاتیک بودند. پس از طبقه بندی بیماران متاستاتیک احشایی (تنها با متاستاز احشایی درگیر) و متاستازهای احشایی به علاوه استخوان درگیر، بیماران مبتلا به متاستاز درگیر تنها، دارای OS و CSS طولانی‌تر از بیماران دارای متاستاز احشایی استخوان بودند.
در مورد رگرسیون کاکس چند متغیره برای OS و CSS در میان بیماران مبتلا به متاستاز احشایی در هنگام تشخیص، بیماران مبتلا به متاستاز استخوان، سن بالاتر، متاستاز LN، استخوان به همراه متاستاز احشایی و دو یا سه سایت متاستاتیک با خطر بیشتر داشتن OS و CSS کوتاه‌تر در ارتباط بودند . برعکس بیماران تحت عمل جراحی با خطر کمتری از داشتن OS و CSS طولانی‌تر در ارتباط بودند.
در این مطالعه بروزAPC شناسایی شده PCA و مرحله IV PCa مشخص شد. به طور کلی میزان بروز PCA از سال 1992 کاهش یافته است. با این حال میزان بروز مرحله IV PCA همچنان به صورت سالانه افزایش می‌یابد. APC متاستازهای استخوانی شناسایی شده، متاستازهای مغزی، متاستازهای ریوی و متاستازهای کبدی با PCA تازه تشخیص داده شده نیز مشخص شد. بقای این بیماران محاسبه شد. ما دریافتیم که میزان بروز متاستازهای ریه در بین بیماران مبتلا به متاستاز احشایی بالاتر است. بقای متوسط بعد از تشخیص به طور قابل توجهی توسط سایت‌های مختلف متاستاز احشایی متفاوت است. علاوه بر این برای اولین بار اطلاعات به دست آمده از تحقیقات و دانش خود، عوامل خطرزای مبتنی بر جمعیت را در ارتباط با مرحله متاستاتیک احشایی PCA IV گزارش کردیم. عوامل خطر در نتیجه بقای PCA متاستاتیک احشایی نیز مورد بررسی قرار گرفت.
نحوه درمان بیماری متاستاز ویسرال
تا به امروز ویژگی‌های عوامل خطرزای بالقوه ایجاد متاستاز احشایی در PCa به طور کامل روشن نشده است. واضح است که PSA با نتایج بقای PCa همراه بود. با این حال اثرات بالینی PSA در پیش بینی خطر متاستاز به خوبی مشخص نشده است. استاتین و همکاران او گزارش کرده‌اند که PSA می‌تواند خطر طولانی مدت PCA متاستاتیک را پیش بینی کند. طبقه بندی خطر متاستاز دور توسط PSA در مطالعه قبلی انجام شد. Vertosick و همکاران او اظهار داشتند که طبقه بندی خطرات ایجاد شده توسط PSA بسیار بیشتر از گزارشات برای نژاد یا سایر مشخصات دموگرافیک است. در این مطالعه PSA به پنج گروه طبقه بندی شد و PSA> 80 ng / mL به عنوان یک عامل خطرزای مستقل به منظور پیش بینی متاستازهای احشایی در بیماران با مرحله IV PCA پیدا شد. PSA> 80 نانوگرم در میلی لیتر، 1.545 برابر خطر ابتلا به متاستاز احشایی در مقایسه با کسانی که PSA <20 نانوگرم در میلی لیتر داشتند، بیشتر بود. ما فرض کردیم که این بیماران می‌توانند بیشتر از استراتژی‌های درمانی متداول، رویکردهای تهاجمی‌تری را تجربه کنند. با این حال به دلیل نقص ذاتی پایگاه داده SEER، نمی‌توان به استراتژی‌های درمانی خاص بیماران دسترسی داشت. از این رو این محدودیت فقط می‌تواند در مطالعه بیشتر مورد بحث قرار گیرد.
