انواع بیماری‌های گوش
جرم گوش “Earwax”
جرم گوش که سرومن “cerumen” نیز نامیده می‌شود، توسط بدن و به منظور محافظت از گوش ساخته می‌شود. موم گوش، خاصیت روان کنندگی و خاصیت ضد باکتریایی دارد. بیشتر اوقات، جرم قدیمی گوش با حرکات فک مانند جویدن از طریق کانال گوش منتقل می‌شود و از داخل به بیرون راه پیدا می‌کند. وقتی به بیرون گوش می‌رسد، پوسته پوسته می‌شود.
جرم گوش در قسمت بیرونی مجرای گوش تولید می‌شود و نه در عمق گوش. جرم گوش از سلول‌های مرده پوست و مو تشکیل شده که با ترشحات دو غده مختلف ترکیب می‌شوند.
ما می‌گوییم، جرم گوش زمانی تحت تأثیر قرار می‌گیرد که در مجرای گوش به حدی رسوب کند که علائم غیرطبیعی ایجاد نماید. توجه به این نکته مهم است که به طور معمول اکثر مردم هرگز نیازی به تمیز کردن گوش‌های خود ندارند؛ گوش‌ها طوری طراحی شده‌اند که خود را پاکسازی می‌کنند. تجمع و انسداد جرم گوش اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که افراد از وسایلی مانند سواب پنبه (گوش پاک‌کن) یا سنجاق برای تمیز کردن گوش‌های خود استفاده می‌کنند. این اقدامات فقط جرم گوش را به داخل گوش‌ها برده و همچنین می‌توانند باعث آسیب رساندن به گوش شوند.
جرم گوش سالم در طیف وسیعی از رنگ‌ها وجود دارد اما گاهی اوقات رنگ معنای خاصی دارد. ابتدا باید این موضوع را در نظر بگیرید که جرم گوش شما خیس است یا خشک.
جرم مرطوب گوش در طیف وسیعی از رنگ‌ها از جمله زرد روشن، عسلی رنگ و قهوه‌ای وجود دارد. جرم مرطوب گوش چسبناک است. جرم خشک گوش احتمالاً سفید یا خاکستری رنگ است و پوسته پوسته می‌شود.
به طور کلی و در هر شرایطی جرم تیره‌تر گوش، جرم قدیمی‌تر گوش به شمار می‌آید. این جرم به احتمال زیاد حاوی گرد و غبار است و بیشتر در معرض هوا قرار گرفته است.
اگر جرم گوش شما بیشتر از حد معمول ترشح دارد، مثلاً حاوی چرک سفید یا سبز است یا بعد از بیدار شدن از خواب، آن را روی بالش خود می‌بینید، باید با ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود تماس بگیرید. همچنین در صورت مشاهده خون یا جرم گوش به رنگ مشکی، باید با پزشک خود تماس بگیرید.
ناهنجاری مادرزادی گوش
به طور کلی میکروشیا “Microtia” و آترزی “atresia” مجرای شنوایی خارجی (که باعث کاهش شنوایی هدایتی می‌شود) گوش خارجی را درگیر می‌کند. این ناهنجاری‌ها که معمولا همزمان ایجاد می‌گردند، اغلب در زمان تولد یا بلافاصله پس از آن شناسایی می‌شوند. گاهی اوقات، آزمایش‌های غربالگری مناسب در زمان مدرسه، یک کانال شنوایی خارجی نیمه مسدود شده با پینا طبیعی را در کودکان شناسایی می‌کنند.
“Low-set ears” گوش‌هایی هستند که در زیر جایی که باید گوش‌ها ایجاد شوند، قرار می‌گیرند. Low-set ears، بالای پینا و زیر خط افقی که گوشه‌های بیرونی چشم‌ها را به هم متصل می‌کند، قرار می‌گیرند. این ناهنجاری با برخی از سندرم‌های ژنتیکی و اغلب با تاخیر رشد همراه است.
سوراخ‌های گوش و ear tags، ناهنجاری‌های جزئی هستند که معمولاً در جلوی گوش قرار دارند. بیماران مبتلا به این ناهنجاری‌ها باید از نظر کم شنوایی و سایر ناهنجاری‌های مادرزادی بررسی شوند.
آزمایشات شنوایی و سی تی استخوان تمپورال “CT of the temporal bone” به منظور ارزیابی ناهنجاری‌های احتمالی استخوانی ضروری است.
درمان ناهنجاری‌های مادرزادی گوش
- عمل جراحي
- سمعک
درمان ناهنجاری‌های گوش می‌تواند شامل جراحی و سمعک هدایت استخوان باشد؛ البته این درمان وابسته به این تشخیص است که ناهنجاری یک طرفه باشد یا دوطرفه، آیا بر شنوایی، یادگیری و رشد اجتماعی تأثیر می‌گذارد یا خیر و این موضوع که آیا عوارضی (مثلاً درگیری عصب صورت، کلستئاتوم “cholesteatoma”، اوتیت میانی “otitis”) وجود دارد یا نه. جراحی ممکن است شامل بازسازی پینا “pinna” و ایجاد کانال شنوایی خارجی، غشای تمپان “tympanic” و استخوان‌ها باشد.
بیماری گوش شناگر
بیماری گوش شناگر، عفونت مجرای گوش است؛ مجرای گوش، گذرگاهی است که صداها را از خارج بدن به پرده گوش منتقل می‌کند. این بیماری می‌تواند توسط انواع مختلفی از میکروب‌ها ایجاد شود.
علت بروز بیماری گوش شناگر چیست؟
به طور معمول بیماری گوش شناگر (یا اوتیت خارجی) در کودکانی که زمان زیادی را در آب می‌گذرانند، شایع است. رطوبت بیش از حد در گوش می‌تواند پوست کانال را تحریک کند و به باکتری‌ها یا قارچ‌ها اجازه ورود دهد. این بیماری اغلب در تابستان، زمانی که شنا کردن رایج است، اتفاق می‌افتد.
اما در ابتلا به بیماری گوش شناگر، صرفا لازم نیست که شنا کنید. هر چیزی که به پوست مجرای گوش آسیب برساند، می‌تواند منجر به عفونت شود. خشکی پوست یا اگزما، خاراندن مجرای گوش، تمیز کردن گوش با سواب‌های پنبه‌ای یا قرار دادن چیزهایی مانند سنجاق یا گیره کاغذ در گوش، همگی می‌توانند خطر ابتلا به اوتیت خارجی را افزایش دهند.
و اگر فردی عفونت گوش میانی داشته باشد، چرک جمع شده در گوش میانی می‌تواند از طریق سوراخی در پرده گوش به مجرای گوش تخلیه شود و باعث ایجاد آن گردد.
علائم و نشانه‌های بیماری گوش شناگر چیست؟
گوش درد علامت اصلی بیماری گوش شناگر است. این درد می‌تواند شدید باشد و زمانی‌که قسمت بیرونی گوش کشیده می‌گردد یا روی آن فشار وارد می‌شود، بدتر شود. همچنین این احتمال وجود دارد که جویدن هر چیزی برای شما دردناک باشد. گاهی اوقات کانال گوش، قبل از شروع درد خارش می‌کند.
تورم مجرای گوش ممکن است باعث شکایت کودک از پری یا ناراحتی گوش شود. این احتمال وجود دارد که گوش خارجی، قرمز یا متورم به نظر برسد و غدد لنفاوی اطراف گوش بزرگ و حساس شوند. گاهی اوقات، ترشحاتی از مجرای گوش بیرون می‌آید که ممکن است ابتدا شفاف به نظر برسند و سپس کدر، زرد و چرکی شوند.
اگر چرک یا تورم، مجرای گوش را مسدود کند، این احتمال وجود دارد که شنوایی به طور موقت، تحت تأثیر قرار گیرد. به طور معمول بیشتر بچه‌هایی که به بیماری گوش شناگر مبتلا هستند، تب ندارند.
اوتیت
عفونت گوش یا اوتیت گوش “otiti”، عفونتی که در فضای پشت پرده گوش رخ می‌دهد، یکی از دلایل رایج مراجعه فرزند شما به ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی است. عفونت گوش زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری یا ویروس، مایع را در پشت پرده گوش به دام می‌اندازد و باعث درد و تورم یا برآمدگی پرده گوش می‌شود. درمان ها شامل آنتی بیوتیک، داروهای مسکن و قرار دادن لوله‌های گوش است.
اصطلاح رایج عفونت گوش “ear infection” از نظر پزشکی با عنوان اوتیت میانی حاد یا عفونت ناگهانی در گوش میانی (فضای پشت پرده گوش) شناخته می‌شود. هر کسی ممکن است به عفونت گوش مبتلا شود (کودکان و همچنین بزرگسالان) اگرچه عفونت گوش یکی از شایع‌ترین دلایل مراجعه کودکان خردسال به ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی است.
در بسیاری از موارد، عفونت گوش خود به خود برطرف می‌شود. ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است دارویی را برای تسکین درد توصیه نماید. اگر عفونت گوش بدتر شد یا بهبود نیافت، این احتمال وجود دارد که پزشک آنتی بیوتیک تجویز نماید. به طور معمول به منظور درمان عفونت گوش کودکان کمتر از دو سال، آنتی بیوتیک نیاز است.
به منظور اطمینان از بهبود عفونت گوش یا بررسی این موضوع که شما یا فرزندتان درد یا ناراحتی مداوم دارید، ضروری است که به پزشک خود مراجعه کنید. مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی می‌توانند با عفونت‌های مداوم گوش، عفونت‌های مکرر و زمانی که مایع در پشت پرده گوش جمع می‌شود، رخ دهند.
چه کسانی در خطر ابتلا به عفونت گوش هستند؟
در حالی که هر کودکی ممکن است دچار عفونت گوش شود، موارد زیر برخی از عواملی هستند که ممکن است خطر ابتلا به عفونت گوش در کودک شما را افزایش دهند:
- نزدیک بودن در کنار کسی که سیگار می‌کشد
- سابقه خانوادگی عفونت گوش
- یک سیستم ایمنی ضعیف
- زمان زیادی را در مهدکودک می‌گذراند
- امتناع از خوردن شیر به میزان مورد نیاز
- سرماخوردگی
استئومای مجرای گوش
کانال گوش، قیفی است که صدا را به داخل گوش هدایت می‌کند. این اولین قدم برای شنیدن صدا از محیط اطراف ماست. مجرای گوش از 2 قسمت تشکیل شده است. قسمت اول دارای چارچوب غضروفی است. قسمت دوم دارای چارچوب استخوانی و در عمق بیشتری است. استئوما “OSTEOMA” کانال گوش، رشد غیرطبیعی این چارچوب استخوانی است. این رشدها خوش خیم یا غیرسرطانی هستند.
تفاوت بین اگزوستوز کانال گوش و استئوما کانال گوش چیست؟
اگزوستوز از جلو یا پشت استخوان کانال گوش ایجاد می‌شود و چسبیده است. این بدان معناست که بیشتر شبیه یک تپه غلتان است. استئوما از خطوط بخیه کانال گوش ایجاد می‌شود و ساقه‌دار است. این بدان معنی است که از یک ساقه نازک شبیه آونگ یک ساعت قدیمی آویزان است.
علائم استئوما چیست؟
اکثر استئوماها بدون علامت هستند. این شرایط را می‌توان در طول روتین بدنی شما مشاهده کرد. استئومای بزرگ باعث علائم انسدادی می‌شود: تجمع مجدد موم، بیماری گوش شناگر و کاهش شنوایی.
چگونه به استئوما مبتلا شدم؟
استئوما ممکن است به طور خود به خود رخ دهد اما اکثر موارد ابتلا با قرار گرفتن در معرض آب سرد مزمن، همراه هستند. شناگران و به خصوص موج سواران اغلب به این نوع بیماری گوش مبتلا می‌شوند. هرچه آب سردتر و مدت زمان قرار گرفتن در معرض آن طولانی‌تر باشد، احتمال تشکیل بروز بیماری بیشتر می‌شود.
آیا استئوماها قابل درمان هستند؟
اکثر استئوماها نیازی به درمان ندارند. هنگامی که سرومن (موم گوش) بیش از حد ایجاد می‌شود، تمیز کردن معمولی گوش می‌تواند برای مدیریت این شرایط کافی باشد. هنگامی که عفونت‌های مکرر یا کم شنوایی بروز می‌کنند، می‌توان راه حل جراحی را در نظر گرفت. جراحی کانال، انتخابی است. استخوان اضافی مجرای گوش، نمایان شده و از بین می‌رود. گاهی اوقات پیوند پوست به منظور قرار دادن مجرای گوش تازه باز شده، مورد نیاز است. خطرات این جراحی حداقل هستند و این روش معمولا شنوایی را بهبود و عفونت‌ها را کاهش می‌دهد. این احتمال وجود دارد که پس از چنین روشی به تمیز کردن برنامه‌ریزی شده کانال گوش نیاز باشد.
وزوز گوش
به طور معمول وزوز گوش “Tinnitus” به عنوان صدای زنگ در گوش توصیف می‌شود اما می‌تواند مانند غرش، کلیک، خش خش یا صدای پرواز حشرات نیز به نظر برسد. این احتمال وجود دارد که این صدا ضعیف یا شدید، زیاد یا کم باشد. همچنین ممکن است شما آن را در یک یا هر دو گوش خود بشنوید. تقریباً 10 درصد از جمعیت بزرگسال ایالات متحده در سال گذشته وزوز گوش را تجربه کرده‌اند که حداقل پنج دقیقه طول کشیده است. این رقم به حدود 25 میلیون آمریکایی می‌رسد.
علت وزوز گوش چیست؟
وزوز گوش (تلفظ tin-NY-tus یا TIN-u-tus) یک بیماری نیست. به طور کلی این شرایط، علامتی است که نشان دهنده‌ی وجود مشکلی در سیستم شنوایی شامل گوش، عصب شنوایی که گوش داخلی را به مغز متصل می‌کند و بخش‌هایی از مغز که صدا را پردازش می‌کنند، می‌باشد. چیزی به سادگی یک تکه جرم گوش که مجرای گوش را مسدود می‌کند، می‌تواند باعث وزوز گوش شود. اما همچنین می‌تواند نتیجه تعدادی از شرایط بهداشتی زیر را باشد:
- کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا
- عفونت گوش و سینوس
- بیماری‌های قلب یا عروق خونی
- مریضی منیر “Ménière’s”
- تومورهای مغزی
- تغییرات هورمونی در زنان
- ناهنجاری‌های تیروئیدی
گاهی اوقات وزوز گوش اولین علامت کم شنوایی در افراد مسن است. همچنین این شرایط می‌تواند از عوارض جانبی داروها باشد. بیش از 200 دارو، با شروع یا قطع مصرف آن‌ها، باعث ایجاد وزوز گوش می‌شوند.
افرادی که در محیط های پر سر و صدا مانند کارگران کارخانه یا ساختمان، خدمه جاده یا حتی نوازندگان کار می‌کنند، ممکن است در طول زمان دچار وزوز گوش شوند؛ این شرایط زمانی رخ می‌دهد که قرار گرفتن مداوم در معرض صدا به سلول‌های مویی حسی کوچک در گوش داخلی آسیب برساند. به این شرایط، کم شنوایی ناشی از سر و صدا می‌گویند.
اگر موج ضربه‌ای انفجار، جمجمه را فشرده کند و به بافت مغز در مناطقی که به پردازش صدا کمک می‌کند، آسیب برساند، افراد در معرض انفجار بمب ممکن است دچار وزوز گوش شوند.
وزوز ضربان‌دار، نوعی نادر از وزوز گوش است که به نظر می‌رسد ضربان ریتمیک در گوش همزمان با ضربان قلب شماست. پزشک ممکن است با فشار دادن گوشی پزشکی روی گردن شما یا با قرار دادن یک میکروفون کوچک در داخل مجرای گوش، آن را بشنود. این نوع وزوز اغلب به دلیل مشکلات جریان خون در سر یا گردن ایجاد می‌شود. وزوز ضربان‌دار نیز ممکن است ناشی از تومورهای مغزی یا ناهنجاری در ساختار مغز باشد.
اگزمای گوش
اگزمای گوش “ear eczema” می‌تواند پوست گوش، همچنین ناحیه پشت گوش و چین بین لاله گوش و صورت را تحت تاثیر قرار دهد. در برخی موارد، این شرایط می‌تواند کانال گوش شما را که از پرده گوش تا دهانه گوش شما امتداد دارد، نیز تحت تاثیر قرار دهد.
علائم اگزمای گوش چیست؟
علائم اصلی اگزما لکه‌های پوستی است که عبارتند از:
- خشکی فوق‌العاده زیاد
- قرمزی
- پوسته پوسته شدن
- خارشدارشدن ناحیه
- ترک خوردن
- ترشحات شفاف گوش
این علائم اغلب در هوای بسیار خشک، بدتر می‌شوند. همچنین ممکن است در ماه‌های زمستان، زمانی که گرمایش داخلی هوای داخل را خشک‌تر از حد معمول می‌کند، بیشتر متوجه آن‌ها شوید.
چه چیزی باعث اگزمای گوش می‌شود؟
علت اگزمای گوش بستگی به نوع اگزمای آن دارد. سه نوع اگزما وجود دارد که می‌تواند گوش شما را درگیر کند که عبارتند از:
- اگزمای آلرژیک “Allergic eczema”
- اگزمای استئاتوتیک “Asteatotic eczema”
- درماتیت سبورئیک “Seborrheic dermatitis”
اگزمای آلرژیک ناشی از تماس با یک محرک یا چیزی است که شما به آن حساسیت دارید. محرک‌های رایجی که می‌توانند باعث اگزمای گوش شوند عبارتند از:
- محصولات مو
- گوشواره
- تلفن‌های همراه
- هدفون
- آرایش
- سایر محصولات مراقبت شخصی
افراد مسن بیشتر به اگزمای استئاتوتیک مبتلا می‌شوند. این نوع اگزما زمانی اتفاق می‌افتد که پوست شما در معرض تغییرات آب و هوایی قرار می‌گیرد. عوامل متعددی از جمله شست‌وشوی بیش از حد، گرمایش داخل ساختمان و شرایط باد می‌توانند آن را بدتر کنند.
درماتیت سبورئیک معمولاً در نواحی چرب بدن از جمله پوست سر اتفاق می‌افتد. همچنین این شرایط می‌تواند بر گوش‌های شما، به خصوص پوست پشت آن‌ها تأثیر بگذارد. پزشکان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث بروز آن می‌شود اما این شرایط می‌تواند به قارچ موجود در روغن ترشح شده توسط غدد پوست یا پاسخ سیستم ایمنی مربوط باشد.
افت شنوایی
کم شنوایی یا افت شنوایی، از دست دادن شنوایی در یک یا هر دو گوش، از رنج خفیف تا عمیق است. دلایل زیادی جهت بروز این بیماری وجود دارد و این شرایط می‌تواند هر فردی با هر سن وسالی را تحت تاثیر قرار دهد اما به طور کلی این بیماری در افراد بالای 60 سال شایع‌تر است.
افت شنوایی چقدر رایج است؟
آمارها نشان می‌دهد که حدود 16 درصد از بزرگسالان ایالات متحده، کم شنوایی دارند؛ این بیماری دو برابر دیابت یا سرطان شایع است. گزارش شده است که از هر 5 مرد، یک نفر و از هر 8 زن، حداقل یک نفر در شنوایی مشکل دارند.
خبر خوب این است که راه حل‌های متعددی از جمله سمعک برای سازگاری با این بیماری وجود دارد. با یادگیری بیشتر در مورد علائم، علل، آزمایش‌ها، درمان‌ها و پیشگیری از کم شنوایی، درک اینکه چگونه بر شما یا عزیزانتان تأثیر می‌گذارد، آسان‌تر خواهد شد و در مورد این موضوع که در برابر این بیماری چه کاری می‌توانید انجام دهید، آگاهی می‌یابید.
علائم کم شنوایی
علائم کم شنوایی می‌تواند بسته به نوع کم شنوایی، علت کم شنوایی و درجه آن متفاوت باشد.
برای افراد مبتلا به کم شنوایی مرتبط با سن، تجربه چیزی که به عنوان کم شنوایی با فرکانس بالا شناخته می‌شود، معمول است. شنیدن صداهایی با صدای تیز و نازک مانند صدای زنان و جیک پرندگان، ممکن است سخت‌تر باشد.
اما به طور کلی، افرادی که کم شنوایی دارند ممکن است یک یا همه موارد زیر را تجربه کنند:
- مشکل در درک مکالمه روزمره
- توانایی شنیدن مناسب اما نفهمیدن موضوعات
- بلند کردن صدای تلویزیون یا رادیو
- اغلب از دیگران میخواهند که حرف‌ها را تکرار کنند
- اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی که زمانی لذت‌بخش بوده است
- احساس خستگی بعد از یک روز، معاشرت و گوش دادن به دیگران
- افزایش مشکل در برقراری ارتباط در موقعیت‌های پر سر و صدا مانند رستوران‌ها، گردهمایی‌های خانوادگی پر جنب و جوش در ماشین یا در جلسات گروهی
- وزوز گوش یا صدای زنگ در گوش
سرگیجه
سرگیجه یک اختلال در حس تعادل شما است و می‌تواند به اشکال مختلف ظاهر شود؛ سرگیجه به عنوان یک احساس بی‌ثباتی، چرخش یا بی‌نظمی کلی در رابطه با محیط اطراف شما بروز می‌کند. این احتمال وجود دارد که در زمان بروز سرگیجه، احساس سبکی سر، حالت تهوع، پژمرده شدن یا بیهوشی داشته باشید.
به منظور درک چگونگی بروز سرگیجه، دانستن نحوه عملکرد اندام تعادل و سیستم دهلیزی کمک کننده است:
- اندام تعادل
در اعماق گوش، سه کانال نیم دایره‌ای کوچک پر از مایع و کریستال وجود دارد که به نام اندولنف “endolymph” و اتولیت “otoliths” شناخته می‌شوند. کریستال‌ها شناور می‌شوند و در پاسخ به موقعیت زاویه‌ای بدن شما در مایع حرکت می‌کنند. دو ساختار کیسه مانند دیگر، اوتریکل “utricle” و ساکول “saccule”، حرکات عمودی و افقی را تشخیص می‌دهند. این ساختارها با هم، اندام تعادل شما نامیده می‌شوند زیرا به بدن شما کمک می‌کنند تا به طور یکپارچه بالا، چپ، راست و همچنین حرکت رو به جلو و عقب را تشخیص دهد.
- سیستم دهلیزی
اندام تعادل با بینایی، ماهیچه‌ها و مفاصل بدن شما هماهنگ می‌شود تا حس تعادل و جهت‌گیری در محیط را ارائه دهد. این اقدامات از نظر پزشکی به عنوان سیستم دهلیزی شناخته می‌شود.
علائم رایج سرگیجه
سرگیجه زمانی اتفاق می‌افتد که در هر یک از حواس دهلیزی یا مراکز مغزی که همه آن‌ها را به هم متصل می‌کنند، نقصی وجود داشته باشد. سرگیجه به خودی خود یک بیماری نیست بلکه نشانه یک مشکل بزرگتر است تا یک بیماری معمولی. بسیاری از شرایط مختلف می‌توانند باعث سرگیجه شوند. همچنین سرگیجه یک عارضه جانبی رایج دارویی است. حتی چیزهای معمولی مانند ماشین‌سواری طولانی و بر روی تپه می‌توانند باعث ایجاد سرگیجه به شکل بیماری حرکتی شوند.
چهار دسته اصلی سرگیجه وجود دارد:
- سرگیجه، احساس کاذب حرکت
- عدم تعادل، احساس عدم تعادل، ناپایداری یا لرزش
- پیش سنکوپ، احساس از دست دادن هوشیاری یا در شرف بیهوشی
- سبکی سر، احساس مبهم عدم ارتباط با محیط اطراف
اختلال پردازش شنوایی
اختلال پردازش شنوایی (APD) جایی است که در درک صداها از جمله در درک کلمات گفتاری مشکل دارید. کارهایی وجود دارند که با انجام آن‌ها می‌توانید در این شرایط به خودتان کمک کنید.
علائم اختلال پردازش شنوایی (APD)
اغلب APD در دوران کودکی شروع می‌شود اما برخی از افراد دیرتر به آن مبتلا می‌شوند.
اگر شما یا فرزندتان مبتلا به APD هستید، این احتمال وجود دارد که درک شرایط زیر برای شما دشوار باشد:
- افرادی که در مکان‌های پر سر و صدا صحبت می‌کنند
- افرادی که لهجه‌های قوی دارند یا تند صحبت می‌کنند
- تشخیص کلمات مشابه
- دستورالعمل‌های گفتاری
APD یک مشکل شنوایی نیست. افراد مبتلا به این بیماری معمولا شنوایی طبیعی دارند.
آزمایشات اختلال پردازش شنوایی (APD)
برای آزمایش APD ممکن است از شما خواسته شود:
- گوش دادن به گفتار با نویز پس زمینه
- مشاهده تغییرات کوچک در صداها
- تکمیل کردن قسمت‌های از دست رفته کلمات یا گفتار
سایر آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- استفاده از الکترود روی سر جهت اندازه‌گیری واکنش مغز به صدا
- تست‌های گفتار و زبان
- تست حافظه، حل مسئله و تمرکز
به طور معمول آزمایش APD روی کودکان زیر 7 سال انجام نمی‌شود.
درمان اختلال پردازش شنوایی (APD)
هیچ درمانی برای APD وجود ندارد اما اقداماتی وجود دارند که می‌توانند کمک کننده باشند.
به طور معمول درمان، شامل فعالیت‌هایی برای بهبود گوش دادن و تمرکز است. به این نوع درمان، آموزش شنوایی می‌گویند. شما می‌توانید این اقدامات را همراه با متخصص شنوایی یا به صورت آنلاین انجام دهید.
به منظور کاهش نویز محیط، ممکن است به کودکان مدرسه‌ای مبتلا به APD توصیه شود که با یک گوشی بی‌سیم به میکروفون کوچکی که معلم آن‌ها استفاده می‌کند، متصل شوند.
بیماری منییر
بیماری منیر “Meniere’s disease” یک اختلال در گوش داخلی است که می‌تواند منجر به سرگیجه و کاهش شنوایی شود. در بیشتر موارد، بیماری منیر تنها یک گوش را درگیر می‌کند.
بیماری منیر ممکن است در هر سنی رخ دهد اما معمولاً در بازه زمانی بزرگسالی و میانسالی شروع می‌شود. منیر یک بیماری مزمن در نظر گرفته می‌شود اما درمان‌های مختلف می‌توانند به تسکین علائم و به حداقل رساندن تأثیر طولانی‌مدت بر زندگی شما کمک کنند.
علائم و نشانه‌های بیماری منیر عبارتند از:
- دوره‌های مکرر سرگیجه. شما احساس سرگیجه دارید که خود به خود شروع و متوقف می‌شود. دوره‌ی سرگیجه، بدون هشدار رخ می‌دهد و معمولاً 20 دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشد اما بیش از 24 ساعت به طول نمی‌انجامد. سرگیجه شدید می‌تواند باعث تهوع شود.
- از دست دادن شنوایی. از دست دادن شنوایی به ویژه در اوایل بیماری منیر شایع است؛ به طور معمول ظاهر می‌شود و از بین می‌رود. در نهایت، اکثر افراد کم شنوایی دائمی دارند.
- صدای زنگ در گوش (وزوز گوش). وزوز گوش عبارت است از شنیدن صدای زنگ، وزوز، غرش، سوت یا خش خش در گوش.
- احساس پری در گوش. افراد مبتلا به بیماری منیر، اغلب در گوش آسیب دیده احساس فشار می‌کنند (پری گوش).
پس از یک دوره، علائم و نشانه‌ها بهبود می‌یابند و ممکن است برای مدتی به طور کامل ناپدید شوند. با گذشت زمان، ممکن است تعداد دوره‌ها کاهش یابد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر علائم جدید و خاص یا علائم بیماری منیر را دارید، به پزشک مراجعه کنید. این مشکلات می‌تواند ناشی از بیماری‌های دیگر باشد و تشخیص دقیق در اسرع وقت بسیار مهم است.
سکته گوش یا کری ناگهانی
شروع کم شنوایی حسی ناگهانی عصبی (SSNHL) می‌تواند یک تجربه ترسناک باشد. از آنجایی که این بیماری، غیرقابل پیش بینی است و به سرعت پیشرفت می‌کند، به طور خاص هشداردهنده است. بیشتر موارد SSNHL در عرض سه روز ایجاد می‌شود و معمولاً یک طرفه است یعنی فقط یک گوش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این احتمال وجود دارد که افراد از خواب بیدار شوند و متوجه کم شنوایی گردند یا ممکن است متوجه وقوع آن در طی چند روز شوند. کم شنوایی حسی ناگهانی عصبی به عنوان یک نقص شنوایی حداقل 30 دسی بل در سه فرکانس متوالی تعریف می‌شود.
انسداد عروق و شنوایی
در حالی که پزشکان نمی‌توانند به طور قطعی بگویند که چه چیزی باعث تحریک یک دوره SSNHL می‌شود، گاهی اوقات به نظر می‌رسد که سیستم عروقی در بروز بیماری، نقش ایفا می‌کنند.
علاوه بر انسداد عروق، علل دیگر بروز بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- عفونت‌های ویروسی و باکتریایی
- پارگی غشای داخلی گوش
- تومورها
- بیماری‌های خود ایمنی
محققان بر روی بررسی و درک نقشی که سیستم عروقی در کاهش شنوایی ناگهانی (از جمله سکته مغزی) ایفا می‌کند، تمرکز کرده‌اند. سکته مغزی، نوعی آسیب مغزی است که از نتیجه انسداد در جریان خون، ایجاد می‌شود. سکته‌ای که در قسمت بیرونی ساقه مغز رخ می‌دهد، می‌تواند بر شنوایی تأثیر بگذارد.
جابه جایی مایع گوش
جابه‌جایی مایع گوش، یک بیماری سیستم دهلیزی گوش داخلی شما است. هنگامی که موقعیت سر خود را تغییر می‌دهید، سرگیجه ایجاد می‌شود. سرگیجه شرایطی است که شما احساس می‌کنید، اتاق به دور شما می‌چرخد. این شرایط معمولا بعد از جابه‌جایی مایع گوش ایجاد خواهد شد.
سیستم دهلیزی شما به حس حرکت و تغییرات شما در محیط اطراف کمک می‌کند، همچنین به حس تعادل شما می‌افزاید. اندام‌های دهلیزی در درونی ترین قسمت گوش شما قرار دارند. آن‌ها شامل utricle، ساکول و 3 کانال نیم دایره هستند. وقتی سر شما حرکت می‌کند، این اندام‌های کوچک، اطلاعات را به مغز می‌فرستند.
Utricle حاوی کریستال‌های کوچک کلسیم است. آن‌ها به شما کمک می‌کنند تا حرکت را حس کنید. گاهی اوقات این کریستال‌ها از لوله جدا شده و در یکی از کانال‌های نیم دایره‌ای فرو می‌روند. سپس این احتمال وجود دارد که کانال‌ها، به خصوص زمانی که کریستال‌ها حرکت می‌کنند، سیگنال‌های اشتباهی را به مغز ارسال کنند. این امر مغز را گیج می‌کند و منجر به علائم BPPV می‌شود.
این بیماری خوش خیم است زیرا تهدید کننده زندگی نیست. همچنین این بیماری با گذشت زمان بدتر نمی‌شود. “پراکسیسمال” با این معنی است که سرگیجه می‌آید و می‌رود.
BPPV نسبتاً شایع است (به ویژه در زنان). افراد مسن بیشتر به آن مبتلا می‌شوند اما افراد در هر سنی ممکن است آن را دریافت کنند. این بیماری یکی از شایع‌ترین اختلالات دهلیزی است.
چه چیزی باعث سرگیجه موضعی می‌شود؟
هر چیزی که کریستال‌ها را از هم جدا کند، می‌تواند باعث ایجاد سرگیجه شود. آسیب سر در گذشته، یکی از دلایل اصلی این بیماری است. در موارد خاص، BPPV ممکن است ناشی از بروز مشکلات دیگری در سیستم دهلیزی باشد. این موارد می‌تواند شامل بیماری منیر یا نوریت دهلیزی باشد. در بیشتر موارد، هیچ کس دقیقاً نمی‌داند که چه چیزی باعث BPPV می‌شود.
چه کسانی در معرض خطر جابه‌جایی مایع گوش هستند؟
افرادی که شرایط خاص سلامت دارند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به این بیماری باشند. اما بسیاری از اوقات علت آن مشخص نیست. در صورت داشتن هر یک از موارد زیر ممکن است خطر ابتلا بیشتر باشد:
- میگرن
- آرتریت سلول غول پیکر
- فشار خون بالا
- کلسترول بالا یا چربی خون
- سابقه سکته مغزی
- آسیب سر
به طور دقیق مشخص نیست که آیا درمان این شرایط ممکن است خطر ابتلا را کاهش دهد یا خیر.
صدابیزاری یا میسوفونیا
صداهای مکرر مانند جویدن، ضربه زدن به سر خودکار، خرناس کشیدن یا خراشیدن می‌تواند باعث آزار و ناراحتی هر فردی شود.
اما این صداها برای افراد مبتلا به بیماری میسوفونیا “misophonia”، که در اصل به عنوان سندرم حساسیت انتخابی صدا شناخته می‌شود، بیش از دیگران آزاردهنده است. با میسوفونیا، آن صداهای کوچک و بسیاری از صداهای دیگر، می‌توانند کاملا غیرقابل تحمل باشند.
به بیان ساده، میسوفونیا شامل حساسیت شدید به صداهای خاص است. در واقع، نام “misophonia” از یک کلمه یونانی به معنای “نفرت از صدا” گرفته شده است.
این حساسیت بیش از حد باعث واکنش عصبی یا گریز از صداهای تحریک کننده می‌شود. برای مثال ممکن است تمایل شدیدی به انجام موارد زیر داشته باشید:
- بلافاصله اتاق را ترک کنید
- دستهای خود را روی گوش‌های خود فشار دهید
- فریاد بزنید: “این صدا را ایجاد نکن!”
برخی از محرک‌ها ممکن است آنقدر ناراحتی ایجاد کنند که در نتیجه از موقعیت‌ها و افراد خاصی اجتناب کنید. اگر صداهای خوردن غذا توسط افراد دیگر، این واکنش را تحریک می‌کند، این احتمال وجود دارد که به تنهایی غذاخوردن اقدام کنید و از رفتن به رستوران‌ها، کافه‌ها یا هر مکان عمومی دیگری که مردم در آن غذا می‌خورند، اجتناب نمایید.
محققان برای اولین بار در سال 2001 نام میسوفونیا را مطرح کردند و تحقیقات در مراحل نسبتاً اولیه باقی مانده است. برخی از متخصصان، خود میسوفونیا را یک بیماری می‌دانند اما برخی دیگر معتقدند که ممکن است به عنوان نشانه‌ای از سایر شرایط سلامت روان ایجاد شود.
کارشناسان هنوز بر سر معیارهای مشخصی برای تشخیص میسوفونیا به توافق نرسیده‌اند اما آن را به عنوان یک نگرانی واقعی می‌شناسند که می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت روان و رفاه داشته باشد. بسیاری از متخصصان پزشکی و سلامت روان می‌توانند به شما در دریافت درمان و حمایت کمک کنند.
اختلال عملکرد شیپور استاش
شیپور استاش “The Eustachian tube” یک گذرگاه کوچک است که گلو را به گوش میانی شما متصل می‌کند. هنگامی که عطسه می‌کنید، چیزی قورت می‌دهید یا خمیازه می‌کشید، شیپور استاش باز می‌شود. این اقدام، باعث می‌شود فشار هوا و مایعات داخل گوش شما جمع نشود. اما گاهی ممکن است شیپور استاش مسدود شود. به این شرایط، اختلال عملکرد شیپور استاش می‌گویند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، صداها ممکن است خفه شوند و گوش شما احساس پر بودن کند. این احتمال برای شما وجود دارد که گوش درد نیز داشته باشید.
علائم اختلال عملکرد شیپور استاش
- گوش‌های شما ممکن است احساس گرفتگی یا پر بودن داشته باشد.
- صداها ممکن است خفه یا نامفهوم به نظر برسند.
- این احتمال وجود دارد که احساس تکان خوردن داشته باشید (کودکان ممکن است بگویند گوششان «قلقک می‌آید»).
- ممکن است در یک یا هر دو گوش درد داشته باشید.
- ممکن است صدای زنگ در گوش خود بشنوید (وزوز).
- ممکن است گاهی اوقات در حفظ تعادل خود دچار مشکل شوید.
این احتمال وجود دارد که علائم شما با تغییر ارتفاع بدتر شود. این شرایط شامل پرواز در هواپیما، سوار شدن آسانسور، رانندگی در میان کوه‌ها یا غواصی است.
علت اختلال عملکرد شیپور استاش چیست؟
شایع‌ترین علت اختلال عملکرد شیپور استاش، زمانی است که شیپور ملتهب می‌شود و مخاط یا مایع ایجاد می‌شود. این شرایط می‌تواند ناشی از سرماخوردگی، آنفولانزا، عفونت سینوسی یا آلرژی باشد. برخی از افراد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال عملکرد شیپور استاش هستند:
- کودکان. لوله‌های آن‌ها کوتاه‌تر و صاف‌تر از لوله‌های یک بزرگسال است. این شرایط باعث می‌شود که میکروب‌ها راحت‌تر به گوش میانی ورود کنند و مایعات در آن‌جا به دام بیفتند. همچنین سیستم ایمنی کودکان، به طور کامل توسعه نیافته است. این امر مبارزه با عفونت‌ها را برای آن‌ها سخت‌تر می‌کند.
- افرادی که سیگار می‌کشند. سیگار کشیدن به مژک‌ها (موهای ریزی که مخاط را از گوش میانی به پشت بینی می‌برد) آسیب می‌رساند. این شرایط می‌تواند به جمع شدن مخاط در لوله‌ها منجر شود.
- افرادی که چاق هستند. رسوبات چربی در اطراف لوله‌ها می‌تواند منجر به اختلال عملکرد شیپور استاش شود.
اختلال عملکرد شیپور استاش چگونه تشخیص داده می‌شود؟
پزشک در مورد علائم شما با شما صحبت کرده و شما را معاینه می‌کند. همچنین او مجرای گوش و پرده گوش، مجرای بینی و پشت گلوی شما را معاینه می‌کند.
تومور گوش
سرطان گوش نادر است. بیشتر این سرطان‌ها از پوست گوش خارجی شروع می‌شوند. بین 5 تا 10 مورد از 100 سرطان پوست (5 تا 10 درصد) در گوش ایجاد می‌شود.
سرطان‌هایی که در داخل گوش (گوش میانی و داخلی) ایجاد می‌شوند، بسیار نادر هستند.
3 قسمت برای گوش وجود دارد:
- گوش خارجی
- وسط
- گوش داخلی
گوش خارجی بخشی از گوش است که ما آن را می‌ببینیم و شامل مجرای گوش و پرده گوش است؛ از بقیه گوش محافظت می‌کند و به جمع‌آوری صدا کمک می‌کند.
سرطان مجرای گوش بسیار نادر است و علائم و نشانه‌ها ممکن است ظریف باشند. آن‌ها شامل تغییرات در پوست، خونریزی، توده‌ها، درد، عفونت‌های مکرر و از دست دادن شنوایی هستند.
استخوانی که گوش را احاطه کرده است، استخوان تمپورال نامیده می‌شود. مجرای گوش، گوش میانی و گوش داخلی همه در داخل استخوان تمپورال قرار دارند. استخوان تمپورال، بخشی از جمجمه بالای گوش است.
یک قسمت از استخوان تمپورال، استخوان ماستوئید نامیده می‌شود. این بخش، تپه سخت و صافی است که می‌توانید پشت گوش خود را احساس کنید.
قسمت بیرونی استخوان ماستوئید، یک استخوان سفت سخت وجود دارد اما در داخل استخوانی است که به شکل لانه زنبور می‌باشد. داخل حفره‌های کوچک، هوا وجود دارد. همچنین آن‌ها حاوی گوش داخلی و اعصابی هستند که حرکت صورت و زبان را کنترل می‌کنند.
علائم تومور گوش
علامت اصلی لکه یا زخمی است که در عرض 4 هفته خوب نمی‌شود.
بیشتر سرطان‌های سلول سنگفرشی، توده‌های صورتی رنگ هستند که سطح سختی دارند. آن‌ها اغلب به راحتی خونریزی می‌کنند.
شما باید در مورد هر گونه تغییر در خال مانند رشد خال، خارش یا خونریزی به پزشک خود اطلاع دهید.
آزمایشات تومور گوش
پزشک شما را معاینه می‌کند و این احتمال وجود دارد که آزمایش خون و شنوایی به منظور بررسی سلامت عمومی شما انجام دهد.
تنها راه جهت تایید تشخیص سرطان، برداشتن مقدار کمی از بافت (بیوپسی) از ناحیه غیرطبیعی گوش است. سپس آن بافت، زیر میکروسکوپ بررسی می‌شود. قبل از اینکه پزشک، بیوپسی را انجام دهد، یک بی‌حس کننده موضعی برای بی‌حس کردن ناحیه استفاده می‌کنید تا دردی نداشته باشید.
اگر بیوپسی نشان دهد سرطان دارید، ممکن است اسکن MRI یا سی تی اسکن انجام دهید. این اطلاعات، به پزشک کمک می‌کند تا تصمیم صحیح را برای انتخاب نوع درمان شما بگیرد.
سرطان گوش
سرطان گوش می‌تواند هر دو قسمت داخلی و خارجی گوش را درگیر کند. این بیماری، اغلب به عنوان یک سرطان پوست در گوش خارجی شروع می‌شود و سپس در ساختارهای مختلف گوش از جمله کانال گوش و پرده گوش پخش می‌شود.
همچنین این امکان وجود دارد که سرطان گوش از داخل گوش شروع شود. این شرایط می‌تواند استخوان داخل گوش را که استخوان تمپورال نامیده می‌شود، تحت تاثیر قرار دهد. استخوان تمپورال شامل استخوان ماستوئید “mastoid” نیز می‌شود. این بخش، یک توده استخوانی است که در پشت گوش خود احساس می‌کنید.
سرطان گوش بسیار نادر است؛ هر ساله تنها حدود 300 نفر در ایالات متحده به آن مبتلا می‌شوند. در مقابل، طبق اعلام موسسه ملی سرطان، بیش از 250000 مورد جدید سرطان سینه در سال 2018 تشخیص داده شد.
انواع سرطان گوش
انواع مختلف سرطان می‌تواند گوش را تحت تاثیر قرار دهد. این موارد شامل موارد زیر است:
- سرطان‌های پوست
- کارسینوم کیستیک آدنوئید “Adenoid cystic carcinoma”
- تومورهای پاروتید “Parotid tumors”
علائم سرطان گوش
علائم سرطان گوش، بسته به قسمت درگیر شده‌ی گوش شما متفاوت است.
گوش بیرونی
گوش خارجی شامل لاله گوش، لبه گوش (به نام پینا) و ورودی خارجی مجرای گوش است.
علائم سرطان پوست در گوش خارجی عبارتند از:
- لکه‌های پوسته پوسته شده بر روی قسمت بیرونی که حتی پس از مرطوب کردن باقی می‌مانند
- توده‌های سفید مرواریدی زیر پوست
- زخم‌های پوستی که خونریزی می‌کنند
کانال گوش
علائم سرطان پوست در کانال گوش عبارتند از:
- توده در ورودی کانال گوش یا نزدیک آن
- از دست دادن شنوایی
- ترشح از گوش
گوش میانی
علائم سرطان پوست در گوش میانی عبارتند از:
- ترشح از گوش که ممکن است خونی باشد (شایع‌ترین علامت)
- از دست دادن شنوایی
- گوش درد
- بی‌حسی در سمت آسیب دیده سر
گوش داخلی
علائم سرطان پوست در گوش داخلی عبارتند از:
- گوش درد
- سرگیجه
- از دست دادن شنوایی
- زنگ زدن در گوش
- سردرد
خارش گوش
در حالی که گوش‌های شما نسبت به اندام‌های دیگر مانند بازو یا پا نسبتاً کوچک هستند اما پر از فیبرهای عصبی حساس هستند. در نتیجه، گوش‌ها در معرض خارش نسبتاً زیادی هستند. این احتمال وجود دادر که گوش شما به طور مزمن خارش داشته باشد زیرا گوش‌ها بسیار حساس هستند.
با این حال، خارش گوش نیز می‌تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه‌ای باشد. با درک برخی از دلایل خارش گوش، می‌توانید نحوه تسکین آن را تعیین کنید.
علت خارش گوش چیست؟
خارش گوش می‌تواند نتیجه چندین موقعیت خاص باشد:
- پوست خشک
اگر گوش‌های شما موم کافی تولید نکنند، پوست گوش شما خشک شده و خارش می‌گیرد. موم دارای اثرات روان کنندگی است. عدم وجود آن می‌تواند باعث ایجاد خارش شود. حتی ممکن است شما متوجه پوسته پوسته شدن پوست گوش شوید.
- درماتیت کانال گوش
این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که پوست داخل و اطراف کانال گوش شما ملتهب می‌شود. این شرایط می‌تواند نتیجه یک واکنش آلرژیک به محصولات مصرفی مانند محصولات مراقبت شخصی یا فلز موجود در گوشواره شما باشد. نوع دیگری از درماتیت در گوش، درماتیت اگزماتوئید شنوایی نام دارد که علل ناشناخته‌ای دارد.
- اوتیت خارجی (عفونت گوش خارجی)
اوتیت خارجی یا عفونت مجرای گوش خارجی می‌تواند باعث درد گوش و همچنین خارش شود. این وضعیت به نام گوش شناگر نیز شناخته می‌شود و ناشی از التهاب عفونت است. این وضعیت می‌تواند منجر به قرمزی و تورم شود.
- استفاده از سمعک
سمعک‌ها می‌توانند باعث گیر افتادن آب در گوش یا ایجاد واکنش آلرژیک به خود سمعک شوند. سمعک‌های نامناسب نیز می‌توانند روی نواحی خاصی از گوش فشار وارد کنند و منجر به خارش شوند.
- پسوریازیس “Psoriasis”
پسوریازیس یک بیماری پوستی است که باعث ایجاد بثورات قرمز رنگ می‌شود. پسوریازیس می‌تواند در قسمت‌های قابل مشاهده بدن مانند بازوها یا داخل گوش‌ها ایجاد شود.
شکستگی گوش
استخوان تمپورال (استخوان جمجمه شامل بخشی از مجرای گوش، گوش میانی و گوش داخلی) با ضربه‌ای به سر ممکن است شکسته شود.
شکستگی استخوان تمپورال ممکن است باعث فلج صورت، کاهش شنوایی، کبودی پشت گوش و خونریزی از گوش شود.
پزشکان از توموگرافی کامپیوتری (CT) جهت تشخیص شکستگی استخوان تمپورال استفاده می‌کنند.
در صورتی که شکستگی باعث ایجاد مشکل شود، گاهی درمان جراحی مورد نیاز است.
شکستگی استخوان تمپورال می‌تواند باعث آسیب‌های مختلفی به گوش میانی و داخلی شود. صدمات شامل پارگی پرده گوش و آسیب به استخوانچه‌ها (زنجیره‌ای از استخوان‌های کوچک که پرده گوش را به گوش داخلی متصل می‌کند)، حلزون گوش (ارگان شنوایی)، دستگاه دهلیزی (ارگان تعادل در گوش داخلی) یا عصب کنترل کننده عضلات صورت (عصب صورت) است.
استخوان تمپورال در دو طرف و پایه جمجمه قرار دارد. مجرای گوش، گوش میانی و گوش داخلی را احاطه کرده و از آن محافظت می‌کند.
علائم شکستگی استخوان گوش
- درد
- خونریزی از گوش
- خونریزی پشت پرده گوش
- کبودی پوست پشت گوش
سایر علائم و عوارض بسته به محل دقیق شکستگی متفاوت است.
برخی از افراد، فلج صورت در سمت شکستگی دارند. فلج صورت می‌تواند بلافاصله یا پس از مدتی ایجاد شود و خفیف یا شدید باشد.
یکی دیگر از علائم، کاهش شدید شنوایی است. از دست دادن شنوایی ممکن است در نتیجه آسیب به سه استخوان ریز (به نام استخوانچه) که پرده گوش را به گوش داخلی متصل می‌کنند، در اثر آسیب به حلزون گوش یا عصب منتهی به حلزون گوش باشد.
اگر دستگاه دهلیزی آسیب ببیند، افراد ممکن است احساس کنند که خود یا اطرافشان در حال چرخش هستند (سرگیجه) یا مشکلاتی در تعادل خود دارند.
گاهی اوقات، مایع از اطراف مغز و نخاع (مایع مغزی نخاعی) از طریق شکستگی از مغز نشت می‌کند و به صورت مایع شفافی که از گوش یا بینی خارج می‌شود، ظاهر می‌گردد. نشت این مایع نشان می‌دهد، که مغز در معرض عفونت احتمالاً جدی ناشی از باکتری در کانال گوش، قرار دارد.
عفونت گوش
عفونت گوش (گاهی اوقات اوتیت میانی حاد “acute otitis media” نامیده می‌شود)، عفونت گوش میانی است؛ گوش میانی فضای پر از هوا در پشت پرده گوش می‌باشد که حاوی استخوان‌های ارتعاشی کوچک گوش است. کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت گوش مبتلا می‌شوند.
با توجه به این موضوع که عفونت گوش اغلب خود به خود برطرف می‌شود، این احتمال وجود دارد که درمان با مدیریت درد و نظارت بر مشکل آغاز شود. گاهی از آنتی بیوتیک‌ها برای پاکسازی عفونت استفاده می‌شود. برخی افراد مستعد ابتلا به عفونت‌های متعدد گوش هستند. این شرایط می‌تواند باعث مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شود.
علائم عفونت گوش
شروع علائم و نشانه‌های عفونت گوش معمولا سریع است.
علائم و نشانه‌های رایج عفونت گوش در کودکان عبارتند از:
- گوش درد به خصوص هنگام دراز کشیدن
- تمایل به گرفتن و کشیدن گوش
- مشکل در خوابیدن
- گریه کردن بیشتر از حد معمول
- سر و صدا
- مشکل در شنیدن یا پاسخ دادن به صداها
- از دست دادن تعادل
- تب 100 درجه فارنهایت (38 درجه سانتی‌گراد) یا بالاتر
- تخلیه مایع از گوش
- سردرد
- از دست دادن اشتها
علائم و نشانه‌های رایج عفونت گوش در بزرگسالان عبارتند از:
- گوش درد
- تخلیه مایع از گوش
- مشکل شنوایی
برای تشخیص عفونت گوش، چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
علائم و نشانه‌های عفونت گوش می‌تواند چندین بیماری را نشان دهد. تشخیص دقیق و درمان فوری مهم است. اگر شرایط زیر را دارید، با پزشک کودک خود تماس بگیرید:
- علائم بیماری، بیش از یک روز طول بکشد
- علائم در کودک کمتر از 6 ماه دیده شود
- گوش درد، شدید است
- نوزاد یا کودک نوپا شما پس از سرماخوردگی یا سایر عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی، بی‌خواب یا تحریک‌پذیر است.
- ترشح مایع، چرک یا مایع خونی از گوش مشاهده می‌گردد.
پارگی پرده گوش
پارگی پرده گوش، یک سوراخ یا پارگی کوچک در پرده گوش یا پرده تمپان “tympanic” است. پرده تمپان، یک بافت نازک است که گوش میانی و کانال گوش خارجی را تقسیم می‌کند.
هنگامی که امواج صوتی وارد گوش شما می‌شود، این غشاء به ارتعاش در می‌آید. ارتعاش از طریق استخوان‌های گوش میانی ادامه می‌یابد. با توجه به این موضوع که این ارتعاش به شما امکان شنیدن می‌دهد، در صورت آسیب دیدن پرده گوش، شنوایی شما آسیب می‌بیند.
به پارگی پرده گوش، پرده گوش سوراخ نیز گفته می‌شود. در موارد نادر، این وضعیت می‌تواند باعث کاهش شنوایی دائمی شود.
علل پارگی پرده گوش
- عفونت
عفونت گوش یکی از دلایل شایع پارگی پرده گوش به خصوص در کودکان است. در طول عفونت گوش، مایعات در پشت پرده گوش جمع می‌شوند. فشار ناشی از تجمع مایع می‌تواند باعث شکستن یا پارگی پرده تمپان شود.
- تغییرات فشار
برخی فعالیت‌ها می‌توانند باعث تغییرات فشار در گوش و نهایتا منجر به سوراخ شدن پرده گوش شوند. این شرایط به عنوان باروتروما شناخته می‌شود و عمدتا زمانی رخ می‌دهد که فشار خارج از گوش از فشار داخل گوش به شدت متفاوت باشد. فعالیت‌هایی که می‌توانند باعث باروتروما شوند عبارتند از:
- غواصی
- پرواز با هواپیما
- رانندگی در ارتفاعات بالا
- امواج ضربه‌ای
- ضربه مستقیم و قوی به گوش
- جراحت یا تروما
همچنین جراحات می‌توانند پرده گوش شما را پاره کنند. هر گونه ضربه به گوش یا سر می‌تواند باعث پارگی شود. موارد زیر باعث پارگی پرده گوش می‌شوند:
- ضربه زدن به گوش
- آسیب دیدگی در حین ورزش
- افتادن روی گوش
- تصادفات اتومبیل
قرار دادن بیش از حد هر نوع جسم تیز خارجی مانند سواب پنبه‌ای، ناخن یا خودکار در گوش می‌تواند به پرده گوش شما آسیب برساند.
ضربه‌های صوتی یا آسیب به گوش در اثر صداهای بسیار بلند، می‌تواند پرده گوش شما را پاره کند. با این حال، این موارد رایج نیستند.
پیرگوشی
کم شنوایی مرتبط با افزایش سن (پیس بیکوزیس “presbycusis”)، حدود 1 نفر از هر 3 بزرگسال بالای 65 سال و تقریبا نیمی از بزرگسالان بالای 75 سال را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در حالی که کم شنوایی با افزایش سن طبیعی است، لازم نیست با این علائم خاص زندگی کنید. گزینه‌های درمانی مانند سمعک می‌توانند به شما کمک کنند با کم شنوایی زندگی با کیفیت بالایی داشته باشید.
کم شنوایی مرتبط با افزایش سن چیست؟
کم شنوایی مرتبط با افزایش سن (پیس بیکوزیس)، کاهش شنوایی است که بسیاری از افراد با افزایش سن، آن را تجربه می‌کنند.
چه کسانی ممکن است دچار کم شنوایی ناشی از افزایش سن شوند؟
کاهش شنوایی مرتبط با افزایش سن، بیشتر پس از سن 65 سالگی رخ می‌دهد.
علائم کم شنوایی ناشی از افزایش سن چیست؟
بدیهی است که اولین علامت کم شنوایی مرتبط با افزایش سن، مشکل در شنوایی است. علائم کم شنوایی نیز ممکن است به صورت زیر ظاهر شوند:
- دشواری در تشخیص صداهای تیز مانند صدای کودکان یا برخی صداهای الکترونیکی (مانند صداهای تلفن همراه).
- وقتی دیگران با شما صحبت می‌کنند، لب خوانی می‌کنید.
- بالا بردن صدای تلویزیون یا رادیو.
- مشکل در درک گفتار در مکان‌های شلوغ یا پر سر و صدا مانند رستوران‌ها.
- وزوز گوش (زنگ، وزوز، صداهای غرش یا جیرجیرک) در یک یا هر دو گوش.
دلایل کم شنوایی می‌تواند متفاوت باشد. اگر موارد زیر را دارید، به احتمال زیاد کم شنوایی مرتبط با افزایش سن را تجربه خواهید کرد:
- دیابت.
- سابقه خانوادگی کم شنوایی.
- فشار خون بالا.
انواع بیماری‌های حلق و گلو
مشکل در بلع یا دیسفاژی
مشکل بلع، ناتوانی در بلع آسان غذا یا مایعات است. افرادی که در بلعیدن مشکل دارند، ممکن است هنگام تلاش برای قورت دادن غذا یا مایعات، خود را خفه کنند. دیسفاژی “Dysphagia”، نام پزشکی برای بیماری مشکل در بلع است. این علامت همیشه نشان دهنده یک وضعیت پزشکی نیست. در واقع این حالت ممکن است موقتی باشد و خود به خود از بین برود.
چه چیزی باعث مشکل در بلع می‌شود؟
با توجه به اطلاعات منبع معتبر، 50 جفت ماهیچه و عصب وجود دارند که برای کمک به قورت دادن استفاده می‌شوند. به عبارت دیگر، شرایط زیادی وجود دارد که ممکن است اشتباه پیش برود و منجر به مشکلات بلعی شود. برخی از شرایط عبارتند از:
- رفلاکس اسید: علائم ریفلاکس اسید، زمانی ایجاد می‌شوند که محتویات معده از معده به مری برمی‌گردد و علائمی مانند سوزش سر دل، درد معده و آروغ ایجاد می‌کند.
- سوزش سر دل: سوزش سردل، یک احساس سوزش در قفسه سینه است که اغلب با طعم تلخ در گلو یا دهان شما رخ می‌دهد.
- اپی گلوتیت: اپی گلوتیت با بافت ملتهب در اپی گلوت شما مشخص می‌شود. این شرایط، یک وضعیت بالقوه تهدید کننده زندگی است. این وضعیت یک اورژانس پزشکی است. مراقبت‌های فوری در چنین شرایطی ممکن است لازم باشد.
- گواتر: تیروئید شما غده‌ای است که در گردن شما و درست زیر سیب آدم وجود دارد. وضعیتی که باعث افزایش اندازه تیروئید شما می‌شود، گواتر نامیده می‌شود. در مورد علل و علائم گواتر بیشتر بخوانید.
- ازوفاژیت: ازوفاژیت، التهاب مری است که می‌تواند در اثر رفلکس اسید یا مصرف برخی داروها ایجاد شود.
- سرطان مری: سرطان مری، زمانی اتفاق می‌افتد که یک تومور بدخیم (سرطانی) در پوشش مری ایجاد شود که می‌تواند باعث مشکل در بلع گردد.
- سرطان معده (آدنوکارسینوم معده): سرطان معده، زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های سرطانی در پوشش معده تشکیل شوند. با توجه به این موضوع که تشخیص آن دشوار است، اغلب تا زمانی که پیشرفته‌تر نشده باشد، تشخیص داده نمی‌شود.
- هرپس ازوفاژیت: ازوفاژیت هرپس توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV-1) ایجاد می‌شود. عفونت می‌تواند باعث درد قفسه سینه و مشکل در بلع شود.
- هرپس سیمپلکس لبیالیس: تبخال لبی مکرر که به عنوان هرپس دهانی نیز شناخته می‌شود، عفونت ناحیه دهان است که توسط ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می‌شود.
- ندول تیروئید: ندول تیروئید، توده‌ای است که می‌تواند در غده تیروئید شما ایجاد شود. همچنین می‌تواند جامد یا پر از مایع باشد. شما ممکن است یک ندول منفرد یا یک دسته از گره‌ها داشته باشید. بیاموزید که چه چیزی باعث ایجاد گره تیروئید می‌گردد و این وضعیت چگونه درمان می‌شود.
- مونونوکلئوز عفونی: مونونوکلئوز عفونی یا مونو به گروهی از علائم که توسط ویروس اپشتین بار (EBV) ایجاد می‌گردد، گفته می‌شود.
- گزش مار: نیش مار سمی همیشه باید به عنوان یک اورژانس پزشکی درمان شود. حتی نیش یک مار بی‌ضرر می‌تواند منجر به واکنش آلرژیک یا عفونت شود.
ورم لوزه
التهاب لوزه و ورم لوزه، دو توده بافت در پشت گلو هستند.
لوزه‌های شما به عنوان فیلتر عمل می‌کنند و میکروب‌هایی را که می‌توانند وارد مجاری هوایی شما شده و باعث عفونت شوند، به دام می‌اندازند. همچنین آن‌ها به منظور مبارزه با عفونت آنتی بادی می‌سازند اما گاهی اوقات، باکتری‌ها یا ویروس‌ها بر آن‌ها غلبه می‌کنند. این شرایط می‌تواند آن‌ها را متورم و ملتهب کند.
التهاب لوزه‌ها به خصوص در کودکان شایع است. این احتمال وجود دارد که هر چند وقت یکبار اتفاق بیفتد یا در مدت کوتاهی دوباره برگردد.
سه نوع التهاب لوزه وجود دارد:
- التهاب لوزه حاد. این علائم معمولاً 3 یا 4 روز طول می‌کشند اما می‌توانند تا 2 هفته ادامه یابند.
- التهاب مکرر لوزه‌ها. این شرایط، زمانی رخ می‌دهد که شما چندین بار در سال به ورم لوزه مبتلا می‌شوید.
- ورم مزمن لوزه. این شرایط، زمانی رخ می‌دهد که شما یک عفونت طولانی مدت لوزه دارید.
علائم التهاب لوزه
علائم اصلی التهاب لوزه‌ها، التهاب و تورم لوزه‌ها است که گاهی به اندازه‌ای شدید است که تنفس از طریق دهان را سخت می‌کند. علائم دیگر عبارتند از:
- درد یا حساسیت گلو
- تب
- لوزه‌های قرمز
- یک پوشش سفید یا زرد روی لوزه‌های شما
- تاول‌ها یا زخم‌های دردناک روی گلو
- سردرد
- از دست دادن اشتها
- گوش درد
- مشکل در بلع
- غدد متورم در گردن یا فک شما
- تب و لرز
- بوی بد دهان
- صدای خش‌دار یا خفه
- گرفتگی گردن
علائم التهاب لوزه در کودکان
در کودکان، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ناراحتی معده
- استفراغ
- دل درد
- ریختن آب دهان به بیرون
- عدم تمایل به خوردن یا قورت دادن
علل و عوامل خطر التهاب لوزه‌ها
عفونت‌های باکتریایی و ویروسی باعث التهاب لوزه می‌شوند. یک علت شایع، باکتری استرپتوکوک “Streptococcus” است که می‌تواند باعث گلودرد استرپتوکوکی نیز شود. سایر علل رایج عبارتند از:
- آدنوویروس‌ها “Adenoviruses”
- ویروس آنفولانزا
- ویروس اپشتین بار
- ویروس‌های پاراآنفلوانزا “Parainfluenza viruses”
- انتروویروس‌ها “Enteroviruses”
- ویروس هرپس سیمپلکس “Herpes simplex virus”
آبسه لوزه
گاهی اوقات، باکتری‌ها (معمولاً استرپتوکوک‌ها و استافیلوکوک‌ها) که گلو را آلوده می‌کنند، می‌توانند به عمق بافت‌های اطراف گسترش یابند. این بیماری سلولیت نامیده می‌شود.
اگر باکتری‌ها بدون کنترل رشد کنند، این امکان وجود دارد که مجموعه‌ای از چرک (آبسه) ایجاد شود. آبسه‌ها ممکن است در کنار لوزه‌ها (پری تونسیلار) یا در کنار گلو (پارفارنکس) ایجاد شوند. به طور معمول، یک آبسه peritonsillar در داخل گلو برآمده می‌شود، در حالی که یک آبسه پارافارنکس ممکن است از داخل گردن بیرون بزند. آبسه پارافارنژیال “parapharyngeal” گسترده‌تر و خطرناک‌تر از آبسهperitonsillar است.
سلولیت لوزه و آبسه‌های لوزه در بین نوجوانان و جوانان شایع‌تر است.
علائم سلولیت و آبسه لوزه
با وجود سلولیت لوزه‌ها یا آبسه لوزه، بلع باعث درد شدید می‌شود که اغلب به داخل گوش می‌رسد. افراد گلودرد شدید دارند، احساس بیماری می‌کنند، تب دارند و ممکن است سر خود را به طرف آبسه خم کنند تا به تسکین درد کمک کنند. اسپاسم عضلات مرتبط با جویدن، باز کردن دهان را مشکل می‌کند “trismus”.
سلولیت باعث قرمزی و تورم عمومی بالای لوزه و روی کام نرم می‌شود.
آبسه‌های Peritonsillar و برخی از آبسه‌های parapharyngeal، لوزه‌ها را به جلو می‌راند. uvula (برآمدگی کوچک و نرمی که در پشت گلو آویزان است) متورم است و می‌تواند به سمت مقابل آبسه فشار داده شود. سایر علائم رایج عبارتند از: صدا به گونه‌ای تغییر می‌کند که انگار جسم داغی در دهان است، آبریزش آب دهان، قرمزی لوزه‌ها، لکه‌های سفید (تراشه‌های ترشحی)، غدد لنفاوی متورم در گردن، و بوی بد دهان شدید (هالیتوزیس).
خراشیدگی گلو
احساس خارش در گوش یا خراش گلوT علائم نسبتاً رایج چندین مشکل مختلف سلامتی است. در بسیاری از موارد جای نگرانی نیست و طی چند روز علائم برطرف می‌شود. با این حال اگر مشکل به خودی خود برطرف نشد، این احتمال وجود دارد که نشانه مسئله جدی‌تری باشد و باید به پزشک گوش و حلق و بینی مراجعه کنید. این موارد برخی از شایع‌ترین علل خارش گوش و گلو هستند.
-
سرماخوردگی
اگر گلو خراشیده‌ای دارید، معمولاً این حس و حال ناشی از سرماخوردگی است. همچنین سایر علائم رایج مانند سرفه، عطسه و احتقان را متوجه خواهید شد. همه ما قبلاً این شرایط را تجربه کرده‌ایم و می‌دانیم که در عرض یک هفته یا کمی بیشتر و بدون نیاز به درمان از بین می‌رود.
-
آلرژی
آلرژی، یکی دیگر از دلایل بسیار شایع خارش گوش و گلو است. یکی از شایع‌ترین آلرژی‌هایی که افراد تجربه می‌کنند، رینیت “rhinitis” آلرژیک یا همان‌طور که احتمالاً می‌دانید تب یونجه است. افراد مبتلا به تب یونجه به گرده، کنه‌های گرد و غبار یا خز حیوانات واکنش آلرژیک دارند. این شرایط باعث احساس خارش در گوش و خارش گلو و دهان می‌شود. این بیماری در تابستان که تعداد گرده‌ها زیاد است، بیشتر افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد اما به طور معمول برخی از داروهای بدون نسخه، علائم را کاهش می‌دهند.
علاوه بر تب یونجه، این احتمال وجود دارد که به دلیل واکنش آلرژیک به غذا، گوش و گلوی شما با خارش مواجه شود. این آلرژی‌ها می‌توانند بعداً در زندگی شما ایجاد شوند، بنابراین به این دلیل که در گذشته به چیزی حساسیت نداشته‌اید، این توضیحات را نادیده نگیرید.
-
عفونت گوش
عفونت گوش به خصوص در مراحل اولیه، یکی از دلایل بسیار شایع خارش در گوش است. عفونت گوش می‌تواند در اثر تجمع مایع در گوش داخلی یا موم بیش از حد ایجاد شود. اگر مشکوک هستید که ممکن است عفونت گوش داشته باشید، باید به پزشک گوش و حلق و بینی مراجعه کنید.
-
عفونت‌های باکتریایی و ویروسی
اگر متوجه شدید گلو درد و خارش دارید، این احتمال وجود دارد که این شرایط ناشی از سرماخوردگی باشد. با این حال، این وضعیت شما می‌تواند ناشی از عفونت‌های باکتریایی و ویروسی جدی‌تری باشد که بر سلامت گلو تأثیر می‌گذارند.
-
گوش‌های خشک
موم و روغن موجود در گوش به جلوگیری از خشک شدن پوست کمک می‌کند اما بسیاری از مردم نمی‌دانند که موم‌ها نقش مهمی دارند، بنابراین اغلب آن را تمیز می‌کنند. اگر بیش از حد گوش‌های خود را تمیز کنید، تمام موم و روغن آن را پاک می‌کنید و گوش‌های شما خشک شده و باعث خارش می‌شوند.
گلو درد و رفلاکس اسید معده
سوزش سر دل یک علامت بسیار رایج است که در اثر رفلاکس اسید ایجاد می‌شود؛ وضعیتی که اسید معده به اجبار به لوله غذا باز می‌گردد.
سوزش سر دل شایع‌ترین علامت مرتبط با ریفلاکس اسید معده است اما حدود 20 تا 60 درصد از افراد بدون هیچ سوزشی علائم سر و گردن را تجربه می‌کنند.
شایع‌ترین علامت گلودرد مرتبط با رفلاکس اسید، وجود توده در گلو است.
علائم دیگر عبارتند از:
- گلو درد
- احساس خفگی و سفتی در گلو
- سرفه مزمن
- احساس نیاز به پاکسازی مداوم گلو
- چسبیدن غذا به گلو
- بوی بد دهان
- صدای خشن
- احساس سوزش در دهان
- طعم ترش به هنگام مخلوط شدن بزاق با اسید، معروف به water brash
- احساس تولید مخاط در گلو یا آبریزش از بینی
علائم سر و گردن مربوط به رفلاکس اسید می‌تواند گمراه کننده باشد. به عنوان مثال، گلودرد مزمن ناشی از ریفلاکس اسید، گاهی اوقات به اشتباه به عنوان بیماری لوزه مزمن تشخیص داده می‌شود.
هنگامی که اسید معده با تارهای صوتی تماس پیدا می‌کند، این شرایط می‌تواند باعث التهاب قابل توجهی شود. اگر این اتفاق به طور مکرر رخ دهد، منجر به گرفتگی صدا، سرفه یا احساس گیرکردن چیزی در گلو می‌شود.
این علائم گاهی اوقات به عنوان رفلاکس حلق حنجره (LPR) نامیده می‌شوند.
ندول ریه و حنجره
ندول ریه “lung nodule”، یک رشد کوچک در ریه است. ندول‌های خوش خیم، غیرسرطانی هستند و به سایر قسمت‌های بدن گسترش نمی‌یابند. ندول‌های بدخیم، سرطانی هستند و می‌توانند به سرعت رشد یا گسترش یابند.
ندول‌های ریه بسیار رایج هستند؛ ندول ریه‌ی بزرگسالان تا 50٪ در سی‌تی اسکن قفسه سینه قابل مشاهده است. خوشبختانه، کمتر از 5 درصد از گره‌های ریه، سرطانی هستند.
ندول ریه همیشه نشان دهنده سرطان ریه نیست و بیشتر این ندول‌ها، غیر سرطانی هستند.
ندول‌های غیرسرطانی ریه می‌توانند دلایل مختلفی داشته باشند، از جمله:
- عفونت‌های فعلی: بیماری‌های عفونی که بر ریه‌ها تأثیر می‌گذارند، مانند سل یا عفونت‌های قارچی، می‌توانند باعث التهاب شوند. مجموعه‌ای از سلول‌ها به نام گرانولوما ممکن است در یک ناحیه ملتهب تشکیل شوند و ظاهر یک ندول را ایجاد کنند.
- عفونت‌های گذشته: ناحیه‌ای از جای زخم ناشی از عفونت قبلی نیز می‌تواند به‌عنوان ندول در اسکن ظاهر شود.
- التهاب غیرعفونی: همچنین التهابی که از عفونت ناشی نمی‌شود، می‌تواند گره‌هایی در ریه ایجاد کند. به عنوان مثال علت اصلی ممکن است آرتریت روماتوئید یا سارکوئیدوز باشد.
- تومورهای غیرسرطانی: تومورهای غیرسرطانی دیگر، مانند هماتوم ریوی، ممکن است در ریه ایجاد شوند.
اگر ندول ریه بدخیم باشد، درمان فوری ضروری است.
اگر هر گونه رشد در ریه بزرگتر از 3 سانتی‌متر باشد، پزشکان آن را به عنوان “توده” شناسایی می‌کنند. توده‌های ریه با احتمال بیشتری سرطانی هستند، بنابراین پزشکان آن‌ها را نشانه سرطان می‌دانند مگر اینکه آزمایش نشان دهد که خوش خیم هستند.
حدود 95% منبع ندول‌های ریه هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند. این توده‌ها معمولا خیلی کوچک هستند و نمی‌توانند در تنفس اختلال ایجاد کنند.
لارنژیت
لارنژیت “Laryngitis”، التهاب جعبه صدا (حنجره) است. این اندام در بالای گردن شما و درست پشت گلوی شما قرار دارد. تورم تارهای صوتی، صدا را خفه می‌کند و صدای شما خشن می‌شود. وقتی صحبت می‌کنید، تنها چیزی که به گوش می‌رسد یک زمزمه یا جیرجیر است.
تورم جعبه صدا می‌تواند در اثر عفونتی مانند سرماخوردگی، آنفولانزا یا برونشیت ایجاد شود. یا بروز این مشکل می‌تواند چیزی به سادگی استفاده بیش از حد از حنجره باشد.
به طور معمول لارنژیت یک مشکل جدی نیست. با درمان مناسب، لارنژیت حاد (کوتاه‌مدت) نباید بیش از 3 هفته طول بکشد. اما گاهی اوقات، لارنژیت طولانی‌تر شده و مزمن می‌شود. راه‌هایی وجود دارد که به شما کمک می‌کند، احساس بهتری داشته باشید.
علائم لارنژیت
لارنژیت اغلب با بیماری دیگری مانند سرماخوردگی، آنفولانزا یا برونشیت مرتبط است. علائم در کودکان و بزرگسالان معمولاً مشابه است. علائم لارنژیت عبارتند از:
- گلو درد یا گلوی خش‌دار
- احساس غلغلک در گلو
- تب خفیف
- گرفتگی صدا
- مشکل در صحبت کردن
- سرفه خشک
- یک اصرار دائمی برای صاف کردن گلو
- تورم غدد
علل لارنژیت
شایع‌ترین علت لارنژیت حاد، یک عفونت ویروسی مانند عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است. اگر مستعد ابتلا به لارنژیت هستید، احتمال ابتلا به لارنژیت بیشتر است:
- سرماخوردگی
- آنفولانزا
- برونشیت
علل دیگر لارنژیت حاد و مزمن عبارتند از:
- سیگار کشیدن یا استفاده از هر نوع دودی
- استفاده بیش از حد یا سوءاستفاده از صدا مانند جیغ زدن، تشویق با صدای بلند، آواز خواندن. نوزادان یا کودکان ممکن است به دلیل گریه مداوم یا تغییر صدای خود به تقلید از حیوانات یا شخصیت‌های کارتونی به التهاب حنجره مبتلا شوند.
- آلرژی
- تحریک گلو ناشی از داروهای استنشاقی مانند داروهای استنشاقی آسم
- عفونت قارچی مانند برفک
- آسیب مانند ضربه به گلو
- استنشاق دودهای شیمیایی
- بیماری سینوسی
پولیپ تار صوتی
ضایعات تارهای صوتی، ضایعات خوش خیم (غیرسرطانی) هستند که ممکن است شامل گره، پولیپ و کیست باشند. ترومای صوتی یا استفاده بیش از حد، با این ضایعات همراه است.
ضایعات تارهای صوتی چیست؟
ضایعات تارهای صوتی که به عنوان vocal fold lesions نیز شناخته می‌شوند، ضایعات خوش خیم (غیر سرطانی) هستند که شامل گره‌ها، پولیپ‌ها و کیست‌ها می‌شوند. همه‌ی این موارد می‌توانند باعث گرفتگی صدا شوند و این احتمال وجود دارد که با استفاده بیش از حد از صدا یا ضربه به تارهای صوتی همراه باشند.
پولیپ تارهای صوتی
پولیپ تارهای صوتی با گره‌ها متفاوت هستند زیرا می‌توانند روی یک یا هر دو تار صوتی ایجاد شوند. آن‌ها بیشتر از گره‌ها عروق دارند، به این معنی که رگ‌های خونی بیشتری دارند و به رنگ قرمز به نظر می‌رسند. این توده‌ها می‌توانند از نظر اندازه و شکل متفاوت باشند اما معمولاً بزرگتر از گره‌ها هستند و شبیه تاول‌اند. مانند گره‌های تارهای صوتی، پولیپ‌ها می‌توانند در اثر استفاده بیش از حد یا استفاده نادرست از صدا ایجاد شوند اما همچنین آن‌ها می‌توانند در اثر یک اقدام منجر به آزار صوتی (مانند فریاد زدن در یک رویداد ورزشی) ایجاد شوند. نوع دیگری از پولیپ تارهای صوتی، کوردیت پولیپوئید “polypoid corditis” (Reinke’s edema)، تقریباً منحصراً با سیگار کشیدن مرتبط است.
گره‌های تارهای صوتی و پولیپ‌ها می‌توانند ناشی از اشکال مختلف تروما باشند، از جمله آواز خواندن (به ویژه در خواننده‌های حرفه‌ای)، جیغ زدن، تشویق کردن و صحبت کردن بیش از حد (مانند معلم، مربی، فروشنده یا شخصیت رادیویی). علل دیگر عبارتند از تنش اضافی عضلات هنگام صحبت کردن، سیگار کشیدن، مصرف الکل، سینوزیت، آلرژی و به ندرت کم کاری تیروئید.
سرطان حنجره
سرطان، دستهای از بیماری‌هاست که در آن سلول‌های غیرطبیعی در بدن تکثیر و تقسیم می‌شوند. این سلول‌ها، تومورهای بدخیم را تشکیل می‌دهند. وقتی مردم در مورد سرطان گلو صحبت می‌کنند، اغلب به این سرطان‌ها اشاره می کنند:
- حنجره
- نای
- غده تیروئید
سرطان حلق، اغلب با سرطان حفره دهان به عنوان سرطان اوروفارنکس “oropharyngeal” گروه‌بندی می‌شود.
سرطان گلو در مقایسه با سایر سرطان ها نسبتاً نادر است.
بر اساس گزارشات منبع NCITrusted، سرطان اوروفارنکس حدود 2.8 درصد از کل موارد سرطان و 1.8 درصد از کل مرگ و میر ناشی از سرطان را تشکیل می‌دهد. در جمعیت عمومی، احتمال تشخیص یکی از این سرطان‌ها حدود 1.2 درصد است.
سرطان حنجره حدود 0.7 درصد موارد جدید سرطان و 0.6 درصد از مرگ و میر ناشی از سرطان را تشکیل می‌دهد. حدود 0.3 درصد از افراد ممکن است انتظار این موضوع را داشته باشند که در یک زمان مشخص به این نوع سرطان مبتلا شوند.
طرح درمان و چشم انداز سرطان به نوع آن بستگی دارد. بیوپسی نشان می‌دهد که چه نوع سلول سرطانی وجود دارد.
شایع‌ترین نوع سرطان گلو، کارسینوم سلول سنگفرشی است که سلول‌های صاف پوشاننده گلو را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
سرطان حلق
این سرطان در حلق ایجاد می‌شود، لوله توخالی که از پشت بینی تا بالای نای شما امتداد دارد. سرطان‌های حلق که در گردن و گلو ایجاد می‌شوند عبارتند از:
- سرطان نازوفارنکس “nasopharynx” (بخش بالایی گلو)
- سرطان اوروفارنکس “oropharynx” (قسمت میانی گلو)
- سرطان هیپوفارنکس “hypopharynx” (قسمت پایین گلو)
سرطان حنجره
این سرطان در حنجره، که جعبه صدای شماست، شکل می‌گیرد. این سرطان می‌تواند در موارد زیر ایجاد شود:
- سوپراگلوت “supraglottis” (بخشی از حنجره بالای تارهای صوتی)
- گلوت “glottis” (بخشی از حنجره در اطراف تارهای صوتی)
- ساب گلوت “subglottis” (بخشی از حنجره در زیر تارهای صوتی
- هیپولارنکس “hypolarynx” (زیر حنجره)
لارنگومالاسی یا نرمی حنجره
لارنگومالاسی “Laryngomalacia” (همچنین به عنوان laryngealmalacia حنجره شناخته می‌شود) وضعیتی است که در نتیجه نقص مادرزادی در جعبه صدای کودک شما (حنجره) ایجاد می‌شود. بافت‌های نرم حنجره روی دهانه راه هوایی می‌افتند و تا حدی آن را مسدود می‌کنند. این شرایط می‌تواند منجر به استریدور “stridor” شود (صدایی بلند که هنگام استنشاق کودک شما شنیده می‌شود). لارنگومالاسی گاهی اوقات به عنوان استریدور مادرزادی حنجره شناخته می‌شود و شایع‌ترین علت تنفس پر سر و صدا در نوزادان است.
علائم لارنگومالاسی چیست؟
اگر فرزند شما با لارنگومالاسی متولد شود، علائم ممکن است در بدو تولد وجود داشته باشند. علامت اولیه، تنفس پر سر و صدا است که به نام استریدور شناخته می‌شود. این علامت، صدای خس خس سینه‌ای است که کودک شما در هنگام دم از خود بروز می‌دهد. هنگامی که کودک شما به پشت است، اغلب این شرایط بدتر می‌شود. استریدور نیز ممکن است قبل از بهبود بدتر شود.
علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مشکل در تغذیه
- افزایش وزن
- خفگی هنگام تغذیه
- آپنه (وقفه در تنفس)
- کشیدن گردن و سینه با هر نفس
- سیانوز “cyanosis”
- رفلاکس معده به مری (استفراغ و نارسایی)
- استنشاق غذا به ریه‌ها (آسپیراسیون “aspiration”)
چه چیزی باعث لارنگومالاسی می‌شود؟
علت دقیق لارنگومالاسی مشخص نیست. فقدان tone عضلانی مناسب در راه هوایی فوقانی ممکن است به این بیماری کمک کند.
بسیاری از نوزادان مبتلا به لارنگومالاسی می‌توانند به طور طبیعی غذا بخورند و رشد کنند؛ تا حدود 20 ماهگی این وضعیت بدون جراحی برطرف می‌شود. با این حال، درصد کمی از نوزادان با تنفس، خوردن و وزن‌گیری مشکل دارند و علائم آن‌ها نیاز به درمان فوری دارد.
فلج تارهای صوتی
فلج تارهای صوتی (همچنین به عنوان vocal cord paralysisشناخته می‌شود) یک اختلال صوتی است که زمانی رخ می‌دهد که یک یا هر دو تار صوتی به درستی باز یا بسته نمی‌شوند. فلج تار صوتی، یک اختلال شایع است. فلج هر دو تار صوتی نادر است و می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.
تارهای صوتی دو نوار الاستیک از بافت ماهیچه‌ای هستند که در حنجره (جعبه صدا) و مستقیماً بالای نای قرار دارند. وقتی نفس می‌کشید، تارهای صوتی شما از هم جدا می‌مانند و وقتی قورت می‌دهید، محکم بسته می‌شوند. با این حال، هنگامی که از صدای خود استفاده می‌کنید، هوای ریه‌ها باعث می‌شود که تارهای صوتی شما بین حالت‌های باز و بسته به ارتعاش درآیند.
اگر فلج تارهای صوتی دارید، paralyzed fold ممکن است باز باشد و مجرای هوا و ریه‌ها بدون محافظت باقی بمانند. همچنین این احتمال وجود دارد که در بلع مشکل داشته باشید یا غذا و مایعات به طور تصادفی وارد نای و ریه‌ها شوند و مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد کنند.
چه چیزی باعث فلج تارهای صوتی می‌شود؟
فلج تارهای صوتی ممکن است در اثر آسیب به سر، گردن یا قفسه سینه ایجاد شود. سرطان ریه یا تیروئید، تومورهای قاعده جمجمه، گردن یا قفسه سینه یا عفونت (به عنوان مثال بیماری لایم “Lyme”) از موارد تاثیرگذار هستند. افراد مبتلا به برخی بیماری‌های عصبی مانند مولتیپل اسکلروزیس، بیماری پارکینسون یا افرادی که دچار سکته مغزی شده‌اند، ممکن است فلج تارهای صوتی را تجربه کنند. با این حال، در بسیاری از موارد، علت ناشناخته است.
علائم فلج تارهای صوتی چیست؟
علائم فلج تارهای صوتی شامل تغییراتی در صدا مانند گرفتگی صدا یا خس خس صدای نفس کشیدن است. مشکلات تنفسی مانند این موارد: تنگی نفس یا تنفس پر سر و صدا و مشکلات بلع مانند خفگی یا سرفه هنگام غذا خوردن به علت این که غذا به طور تصادفی به جای مری (لوله عضلانی که گلو را به معده متصل می‌کند) وارد نای می‌شود. تغییرات در کیفیت صدا مانند کاهش صدا یا زیر و بمی نیز ممکن است رخ دهد. آسیب به هر دو تار صوتی، اگرچه نادر است اما معمولاً باعث مشکلات جدی در تنفس می‌شود.
گرفتگی صدا
گرفتگی صدا “Hoarseness” (یک تغییر غیرطبیعی در صدای شما)، یک بیماری شایع است که اغلب همراه با خشکی یا خراش گلو تجربه می‌شود.
اگر صدای شما خشن است، این احتمال وجود دارد که کیفیت صدایتان آزاردهنده، ضعیف یا خاص باشد که از ایجاد صداهای صوتی صاف جلوگیری می‌کند.
این علامت معمولاً از مشکل تارهای صوتی ناشی می‌شود و ممکن است حنجره ملتهب (جعبه صدا) را درگیر کند. این وضعیت به عنوان لارنژیت شناخته می‌شود.
اگر گرفتگی صدا، دائمی شد و بیش از 10 روز طول کشید، فورا به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید زیرا ممکن است یک بیماری زمینه‌ای جدی داشته باشید.
علل شایع گرفتگی صدا
گرفتگی صدا معمولاً در اثر عفونت ویروسی در دستگاه تنفسی فوقانی ایجاد می‌شود. سایر عوامل رایجی که می‌توانند باعث ایجاد، کمک یا بدتر شدن وضعیت شما شوند عبارتند از:
- رفلاکس اسید معده
- سیگار کشیدن
- نوشیدن نوشیدنی‌های کافئین‌دار و الکلی
- جیغ زدن، آواز خواندن طولانی مدت یا استفاده بیش از حد از تارهای صوتی
- آلرژی
- استنشاق مواد سمی
- سرفه‌های بیش از حد
برخی از علل کمتر رایج گرفتگی صدا عبارتند از:
- پولیپ (رشد غیرطبیعی) روی تارهای صوتی
- سرطان گلو، تیروئید یا ریه
- آسیب به گلو مانند وارد کردن لوله تنفسی
- نوجوانی پسرها (زمانی که صدا عمیق‌تر می‌شود)
- عملکرد ضعیف غده تیروئید
- آنوریسم آئورت قفسه سینه (تورم بخشی از آئورت، بزرگترین شریان قلب)
- شرایط عصبی یا ماهیچه‌ای که عملکرد جعبه صدا را ضعیف می‌کند
در حالی که گرفتگی صدا معمولاً یک اورژانس نیست، این احتمال وجود دارد که با برخی از شرایط پزشکی جدی مرتبط باشد.
اگر گرفتگی صدا به یک مشکل دائمی تبدیل شود که بیش از یک هفته برای کودک و 10 روز برای بزرگسالان طول کشیده است، با پزشک خود صحبت کنید.
اگر گرفتگی صدا همراه با ترشح آب دهان (در کودک) و مشکل در بلع یا تنفس است، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
ناتوانی ناگهانی در صحبت کردن یا ناتوانی در کنار هم گذاشتن جملات منسجم ممکن است نشان دهنده یک بیماری جدی زمینه‌ای باشد.
انواع بیماری‌های بینی
کیست بینی
کیست های اپیدرموئید (ep-ih-DUR-moid) برجستگی‌های کوچک غیرسرطانی زیر پوست هستند. آن‌ها می‌توانند در هر نقطه از پوست ظاهر شوند اما بیشتر در صورت و گردن دیده می‌شوند.
کیست‌های اپیدرموئید به کندی رشد می‌کنند و اغلب بدون درد هستند، بنابراین به ندرت مشکل ایجاد می‌کنند یا نیاز به درمان دارند. اگر ظاهر کیست شما را آزار می‌دهد یا دردناک و عفونی است، ممکن است نیاز باشد که توسط پزشک برداشته شود.
بسیاری از افراد کیست‌های اپیدرموئید را به عنوان کیست چربی می‌نامند، اما کیست چربی متفاوت است. کیست‌های sebaceous واقعی کمتر شایع هستند. آن‌ها از غدد ترشح کننده مواد روغنی که مو و پوست را روان می‌کنند (غدد چربی) ایجاد می‌شوند.
علائم و نشانه های کیست بینی عبارتند از:
- یک برآمدگی کوچک و گرد زیر پوست
- یک جوش سرسیاه کوچک که دهانه مرکزی کیست را مسدود کرده است
- ماده‌ای ضخیم، زرد و بدبو که گاهی از کیست خارج می‌شود
- قرمزی، تورم و حساسیت در ناحیه، اگر ملتهب یا عفونی باشد
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اکثر کیست‌های روی بینی مشکلی ایجاد نمی‌کنند و نیازی به درمان ندارند. اگر یک یا چند مورد از موارد زیر را دارید به پزشک مراجعه کنید:
- به سرعت رشد می‌کند
- پاره شده یا دردناک و عفونی است
- در نقطه‌ای رخ داده که دائماً تحریک می‌شود
- به دلایل زیبایی شما را آزار می‌دهد
- در یک مکان غیرمعمول قرار دارد
پولیپ بینی
به طور معمول پزشک شما می‌تواند بر اساس پاسخ‌های شما به سؤالات مربوط به علائم، معاینه فیزیکی عمومی و معاینه بینی، پولیپ بینی را تشخیص دهد. پولیپ‌ها ممکن است با کمک یک ابزار ساده قابل مشاهده باشند.
سایر آزمایشات تشخیصی پولیپ بینی عبارتند از:
- آندوسکوپی بینی. توسط یک لوله باریک با یک لنز بزرگ‌نمایی واضح کننده یا یک دوربین کوچک، به پزشک شما این امکان را می‌دهد تا یک معاینه دقیق در داخل بینی و سینوس‌های شما انجام دهد.
- مطالعات تصویربرداری. تصاویر به‌دست‌آمده با توموگرافی کامپیوتری (CT) می‌توانند به پزشک شما کمک کنند تا اندازه و محل پولیپ‌ها را در نواحی عمیق‌تر سینوس‌ها مشخص کند و میزان تورم و تحریک (التهاب) را ارزیابی کند.
این مطالعات همچنین ممکن است به پزشک کمک کند تا سایر انسدادهای احتمالی در حفره بینی مانند ناهنجاری‌های ساختاری یا نوع دیگری از رشد سرطانی یا غیرسرطانی را رد کند.
- تست های آلرژی. پزشک شما ممکن است آزمایش‌های پوستی را به منظور تعیین اینکه آیا آلرژی در ایجاد التهاب مزمن نقش دارد یا خیر، پیشنهاد کند. به وسیله تست پوستی، قطره‌های کوچکی از عوامل ایجاد کننده آلرژی به پوست ساعد یا قسمت بالای کمر شما می‌ریزند. سپس پزشک یا پرستار، پوست شما را از نظر علائم واکنش‌های آلرژیک بررسی می‌کند.
اگر آزمایش پوستی قابل انجام نباشد، پزشک ممکن است آزمایش خونی را تجویز کند که آنتی‌بادی‌های خاص به آلرژن‌های مختلف را بررسی می‌کند.
- تست فیبروز کیستیک. اگر فرزندی دارید که پولیپ بینی او تشخیص داده شده است، پزشک ممکن است آزمایش فیبروز کیستیک را پیشنهاد دهد؛ این وضعیت، یک بیماری ارثی است که بر غدد تولید کننده مخاط، اشک، عرق، بزاق و شیره‌های گوارشی تأثیر می‌گذارد.
تست استاندارد تشخیصی فیبروز کیستیک، یک تست عرق غیرتهاجمی است که تعیین می‌کند که آیا تعریق کودک شما شورتر از عرق اکثر افراد است یا خیر.
- آزمایش خون. پزشک ممکن است خون شما را برای سطوح پایین ویتامین D که با پولیپ بینی مرتبط است، آزمایش کند.
التهاب مخاط بینی
هنگامی که فردی به رینیت “rhinitis” مبتلا می‌شود، داخل بینی ملتهب یا متورم می‌شود و علائمی شبیه سرماخوردگی مانند خارش، انسداد بینی، آبریزش بینی و عطسه ایجاد می‌کند.
رینیت آلرژیک می‌تواند ناشی از آلرژی باشد. در موارد دیگر به آن رینیت غیرآلرژیک می‌گویند.
علائم رینیت غیرآلرژیک و آلرژیک مشابه است، اما علل آن متفاوت است.
رینیت غیرآلرژیک چیست؟
رینیت غیرآلرژیک علائمی مشابه علائم سرماخوردگی ایجاد می‌کند.
افراد مبتلا به رینیت غیر آلرژیک ممکن است آبریزش بینی داشته باشند که با گذشت زمان بهتر نمی‌شود یا ممکن است علائم عود کننده داشته باشند.
اگر فردی مبتلا به رینیت باشد، رگ‌های خونی داخل بینی منبسط می‌شوند و باعث تورم پوشش داخلی بینی می‌شوند.
این غدد، مخاط بینی را تحریک می‌کنند و باعث احتقان و “آبریزش” آن می‌شوند.
رینیت غیر آلرژیک، کودکان و بزرگسالان را به طور یکسان تحت تاثیر قرار می‌دهد. زنان ممکن است در دوران قاعدگی و بارداری بیشتر مستعد گرفتگی بینی باشند.
انواع مختلفی از رینیت غیرآلرژیک وجود دارد:
- رینیت عفونی
- رینیت وازوموتور
- رینیت آتروفیک
علائم و نشانه‌های رینیت غیر آلرژیک عبارتند از:
- عطسه کردن
- مسدود شدن یا آبریزش بینی
- فشار بینی
- درد بینی
- چکه از بینی همراه با خلط یا مخاط در گلو
تعدادی از عوامل می‌توانند شانس ابتلا به التهاب مخاط بینی را افزایش دهند:
- محرک‌هایی مانند دود تنباکو، مه دود، دود اگزوز، سوخت هواپیما، حلال‌ها و برخی مواد دیگر این خطر را افزایش می‌دهند.
- خوردن غذاهای تند می‌تواند باعث رینیت آلرژیک شود.
- زنان در دوران قاعدگی و بارداری مستعدتر هستند.
- برخی از بیماری‌ها از جمله لوپوس، فیبروز کیستیک، برخی اختلالات هورمونی و آسم احتمال ابتلا به رینیت غیرآلرژیک را افزایش می‌دهند.
انحراف بینی
سپتوم، غضروفی در بینی است که سوراخ‌های بینی را از هم جدا می‌کند. به طور معمول، در مرکز قرار می‌گیرد و سوراخ‌های بینی را به طور مساوی تقسیم می‌کند. با این حال در برخی افراد، شرایط اینگونه نیست. بسیاری از افراد تیغه بینی ناهمواری دارند که باعث می‌شود یک سوراخ بینی بزرگتر از دیگری باشد.
ناهمواری شدید به عنوان انحراف سپتوم شناخته می‌شود. این وضعیت می‌تواند باعث مشکلات سلامتی مانند مسدود شدن سوراخ بینی یا مشکل در تنفس شود.
سپتوم ناهموار، بسیار شایع است. طبق گزارش آکادمی آمریکایی جراحی گوش و حلق و بینی، 80 درصد از تمام سپتوم‌ها تا حدی انحراف دارند. انحراف سپتوم فقط در صورتی به مراقبت پزشکی نیاز دارد که باعث سایر مشکلات سلامتی شود یا بر کیفیت زندگی تأثیر منفی بگذارد.
علت انحراف بینی چیست؟
انحراف بینی می‌تواند مادرزادی باشد؛ این بدان معنی است که یک فرد با این وضعیت متولد شده است. همچنین ممکن است در نتیجه آسیب به بینی نیز رخ دهد. اغلب مردم در اثر ورزش‌های تماسی، دعوا یا تصادفات رانندگی، این صدمات را دریافت می‌کنند. انحراف سپتوم نیز می‌تواند با افزایش سن بدتر شود.
علائم انحراف تیغه بینی چیست؟
اکثر افرادی که سپتوم انحرافی دارند، فقط یک انحراف جزئی دارند. علائم در این موارد بعید و نادر است. با این حال، علائم احتمالی عبارتند از:
- مشکل در تنفس، به خصوص از طریق بینی
- یک طرف بینی که راحت‌تر نفس می‌کشد
- خونریزی بینی
- عفونت‌های سینوسی
- خشکی در یک سوراخ بینی
- خروپف یا تنفس بلند در هنگام خواب
- گرفتگی یا فشار بینی
انحراف شدید می‌تواند با درد صورت همراه باشد. اگر مکررا دچار خونریزی بینی یا عفونت سینوسی هستید، باید به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر مشکل تنفسی بر کیفیت زندگی شما تأثیر می‌گذارد، باید به پزشک مراجعه کنید.
آبریزش بینی
آبریزش بینی، مخاطی است که از بینی شما چکه می‌کند یا “بیرون می‌آید”. این شرایط می‌تواند ناشی از دمای هوای بیرون، سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی باشد.
«رینوره “Rhinorrhea”»، اصطلاحی که اغلب در کنار عبارت «آبریزش بینی» استفاده می‌شود، ترشحات رقیق و عمدتاً شفافی است که احتمال می‌رود آن را مشاهده کنید. اصطلاح دیگری که ممکن است اغلب مشاهده کنید “رینیت” است. رینیت “Rhinitis”، التهاب بافت‌های بینی شما است.
هنگامی که یک ویروس سرماخوردگی یا یک آلرژن مانند گرده یا گرد و غبار برای اولین‌بار وارد بدن شما می‌شود، پوشش بینی و سینوس‌های شما (یا پاکت‌های پر از هوا در اطراف صورت) را تحریک می‌کند و بینی شما شروع به تولید مخاط شفاف می‌کند. این مخاط، باکتری‌ها، ویروس‌ها یا آلرژن‌ها را به دام می‌اندازد و به خارج شدن آن‌ها از بینی و سینوس‌ها کمک می‌کند.
پس از دو یا سه روز، مخاط ممکن است تغییر رنگ داده و سفید یا زرد شود. گاهی اوقات مخاط نیز به رنگ سبز تبدیل می‌شود. همه این موارد، طبیعی است و به معنای وجود عفونت نیست.
چگونه بینی شما برای محافظت از بدن شما کار می‌کند؟
روند تنفس شما از بینی شما شروع می‌شود. هوا از طریق بینی، وارد ریه‌های شما می‌شود. این شرایط به فیلتر کردن، مرطوب کردن، گرم کردن یا خنک کردن هوای وارد شده از طریق آن، کمک می‌کند تا هوایی که به ریه‌های شما می‌رسد، تمیز باشد.
پوشش خاصی از مخاط یا یک بافت مرطوب، ناحیه داخل بینی شما را می‌پوشاند و از غدد تولید کننده‌ی مخاط زیادی تشکیل شده است. مخاط با ورود باکتری‌ها، آلرژن‌ها، گرد و غبار یا سایر ذرات مضر به بینی، آن‌ها را به دام می‌اندازد. مخاط، حاوی آنتی بادی‌ها یا آنزیم‌هایی است که باکتری‌ها و ویروس‌های ناخواسته را از بین می‌برند.
گرفتگی بینی
احتقان بینی “Nasal congestion” که گرفتگی بینی “stuffy nose” نیز نامیده می‌شود، اغلب نشانه یک مشکل سلامتی دیگر مانند عفونت سینوسی است. همچنین ممکن است ناشی از سرماخوردگی باشد.
احتقان بینی با موارد زیر مشخص می‌شود:
- گرفتگی یا آبریزش بینی
- درد سینوسی
- تجمع مخاط
- بافت متورم بینی
این احتمال وجود دارد که درمان‌های خانگی جهت کاهش احتقان بینی کافی باشند، به خصوص اگر این شرایط ناشی از سرماخوردگی باشد. با این حال، اگر احتقان طولانی مدت را تجربه می‌کنید، ممکن است به درمان پزشکی نیاز داشته باشید.
علل گرفتگی بینی
احتقان زمانی رخ می‌دهد که بینی شما پر و ملتهب می‌شود. بیماری‌های جزئی، شایع‌ترین علل احتقان بینی هستند. به عنوان مثال سرماخوردگی، آنفولانزا و عفونت‌های سینوسی می‌توانند باعث گرفتگی بینی شوند. احتقان ناشی از بیماری معمولا در عرض یک هفته بهبود می‌یابد.
اگر بیش از یک هفته طول بکشد، اغلب نشانه یک مشکل اساسی سلامتی است. برخی از توضیحات و دلایل برای ابتلا به احتقان طولانی مدت بینی به شرح زیر است:
- آلرژی
- تب یونجه
- تومورهای غیرسرطانی به نام پولیپ بینی یا تومورهای خوش خیم در مجرای بینی
- قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی
- محرک‌های محیطی
- یک عفونت سینوس طولانی مدت که به عنوان سینوزیت مزمن شناخته می‌شود
- سپتوم منحرف شده
این احتمال وجود دار که احتقان بینی در دوران بارداری و در پایان سه ماهه اول رخ دهد. نوسانات هورمونی و افزایش خون‌رسانی در دوران بارداری ممکن است باعث این گرفتگی شوند.
این تغییرات ممکن است بر روی غشاهای بینی تأثیر بگذارند و باعث التهاب، خشک شدن یا خونریزی آن‌ها شوند.
سینوزیت
سینوزیت مزمن، زمانی رخ می‌دهد که فضاهای داخل بینی و سر شما (سینوس‌ها) به مدت سه ماه یا بیشتر، علیرغم درمان، متورم و ملتهب شوند.
این عارضه رایج در تخلیه مخاط به طور معمول اختلال ایجاد می‌کند و باعث گرفتگی بینی می‌شود. تنفس از طریق بینی ممکن است دشوار باشد و ناحیه اطراف چشم شما متورم یا حساس شود.
سینوزیت مزمن می‌تواند با عفونت، رشد در سینوس‌ها (پولیپ بینی) یا تورم پوشش داخلی سینوس‌ها ایجاد شود. این بیماری که رینوسینوزیت مزمن نیز نامیده می‌شود، می‌تواند هم بزرگسالان و هم کودکان را درگیر کند.
سینوزیت مزمن و سینوزیت حاد، علائم و نشانه‌های مشابهی دارند. اما سینوزیت حاد، عفونت موقت سینوس‌ها است که اغلب با سرماخوردگی همراه است. علائم و نشانه‌های سینوزیت مزمن حداقل 12 هفته طول می‌کشد اما ممکن است قبل از ایجاد سینوزیت مزمن چندین دوره سینوزیت حاد داشته باشید. تب، یکی از علائم رایج سینوزیت مزمن نیست اما ممکن است شما را دچار سینوزیت حاد کند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
در صورتی که:
- شما چندین بار سینوزیت داشته‌اید و این وضعیت به درمان پاسخ نمی‌دهد
- علائم سینوزیت دارید که بیش از 10 روز طول می‌کشد
- علائم شما پس از مراجعه به پزشک بهبود نمی‌یابد
اگر علائم یا شرایط زیر را که می‌تواند نشان دهنده عفونت جدی باشد، دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید:
- تب
- تورم یا قرمزی اطراف چشم
- سردرد شدید
- ورم پیشانی
- گیجی
- دوبینی یا سایر تغییرات بینایی
- گرفتگی گردن
منابع: